299. கதைக் கரு ஒன்று தேடி ...

*

சென்ற மாதத்தில் ஒரு நாள் காலை அமெரிக்க தூதரகத்தின் முன்னால் தேவுடு காக்க வேண்டியதிருந்தது. பக்கத்தில் இருந்த ஒரு போன் பூத்துக்கு அருகில் இரு சக்கர வாகனத்தில், நண்பர் ரிச்சர்ட் டாக்கின்ஸ் உடன் இருக்க இரண்டு மணி நேரம் அங்கிருந்தேன். அவ்வப்போது வாசித்துக் கொண்டும், சுற்றி நடப்பவைகளைப் பார்த்துக் கொண்டும் காலம் கடத்தினேன்.

அமெரிக்கா செல்ல விசா வாங்க வந்த மக்கள் தங்கள் நேர்காணல் முடித்துவிட்டு, தெரிந்துவிட்ட முடிவுகளோடு வந்து கொண்டிருந்தார்கள். தனியாக வந்தவர்களில் பலரும் நானிருக்கும் இடத்திற்கருகிலிருந்த போன் பூத்துக்கு வந்து தொலைபேசினார்கள்.ஒட்டுக்கேட்க முடியாத தூரம். ஆனால் பலருக்கும் வெளியே யாராவது காத்திருந்தார்கள் என்னைப் போலவே. அவர்களையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது ரொம்ப interesting ஆக இருந்தது. (இந்த interesting-க்கு ஒரு நல்ல தமிழ்ச்சொல் தேடிக்கொண்டே இருக்கிறேன்; உதவி கேட்டும் இன்னும் யாரும் உதவவும் வரவில்லை!) பார்த்தவைகளை வைத்து அவர்களின் பின்புலம், விசா கிடைத்தவர்கள் கிடைக்காதவர்கள், அவர்களின் reactions எல்லாம் பார்க்க நன்றாயிருந்தது. பார்த்தவைகளை வைத்து, தெரியாதவைகளை நானே கற்பனை செய்து பார்த்தேன். இரண்டு மணி நேரமும் விரைந்து ஓடிவிட்டது. நான் பார்த்தவைகள் கருப்பிலும், என் கற்பனைகள் வண்ணத்திலும் கீழே ...

*
பாவம் அந்த இளைஞர். தூதரகம் தாண்டி, பேருந்து நிறுத்தம் தாண்டி வந்தவருக்கு அதற்குமேல் பொறுமை இல்லை. கழுத்துப் பட்டையை ( tie), 'அடப் போங்கடா! நீங்களும் ஒங்க அமெரிக்காவும் ..' என்பதுபோல் உருவி கால்சட்டைப் பைக்குள் திணித்துக் கொண்டு தனக்குள் ஏதோ பேசிக்கொண்டே சென்றார்.

*
இன்னொரு இளைஞர். கழுத்துப் பட்டி ஏதுமில்லைதான். ஆனால் அசத்தலாக உடை அணிந்திருந்தார். கையில் ஐ-போன் இருந்தது. அடிக்கடி அதில் பேசிக்கொண்டிருந்தார். ஒரு இடத்திலும் இருப்புக் கொள்ளாமல் தவிப்போடு இருந்தார். பிரசவ வார்டு முன்னால் அங்குமிங்கும் அலையும் மனிதர் போல் இருந்தார்.

கையில் ஐ-போன்; ஆகவே அமெரிக்காவிலிருந்து வந்தவராக இருக்க வேண்டும். புது மாப்பிள்ளையாக இருக்க வேண்டும். தன்னோடு புது மனைவியை அழைத்துச் செல்ல, மனைவியை விசாவிற்காக அனுப்பி விட்டு, கிடைக்குமோ கிடைக்காதோ என்ற தவிப்பில் மனுசன் இருந்திருக்க வேண்டும். என்ன ஆச்சோ; முடிவு தெரியவில்லை.

*
இரு இளம் பெண்கள். ஒருவர் முகத்தில் பரவசம்; அடுத்த பெண் முகம் இருளடைந்திருந்தது. முதல் பெண் தன் மகிழ்ச்சியை முழுவதுமாகக் காட்ட முடியாத நிலை. அடுத்த பெண்ணுக்கு ஏதோ சமாதானம் சொல்லிக்கொண்டு வந்தார் என்று நினைக்கிறேன்.

அந்தப் பெண்கள் ஒரே இடத்தில் வேலை செய்பவர்களாகவோ அல்லது விசாவுக்கு வரிசையில் நிற்கும்போது நன்கு பேசி அதனால் தோழமை கொண்டவர்களாகவோ தோன்றியது. விட்டால் விசா கிடைத்த பெண் தெருவிலேயே துள்ளிக் குதித்துக் கொண்டாடியிருப்பார்; ஆனால்,அடுத்த பெண்ணின் சோகத்தில் கட்டாயமாகப் பங்கெடுக்கும் நிலை.

*
இன்னொரு இளம் பெண். She was in a very formal and official attire. கோட்டு போட்டுக்கொண்டு வந்திருந்தார். தனியாக வந்தவர் முகத்தில் மகிழ்ச்சி. நேரே தொலைபேசப் போனார்.

சில மாதங்களுக்காக இங்கு வேலைபார்க்குமிடத்திலிருந்து அமெரிக்கா செல்லும் பெண்ணாக இருக்க வேண்டும். நேரே அலுவலகத்திலிருந்தே வந்திருப்பாரென நினைக்கிறேன்

*
அடுத்தது, ஒரு குடும்பம். தாய், தந்தை, 8-10 வகுப்புகளில் படிக்கக்கூடிய ஒரு மகன், மகள். தாய் விசாவிற்காக வந்திருக்கிறார்; கிடைத்தும் விட்டது.

நடுத்தரக் குடும்பம்; தாய் அமெரிக்கா செல்ல இருக்கிறார். விசா கிடைத்ததில் பிள்ளைகளுக்கு மகிழ்ச்சி; அந்த அம்மாவுக்கும்தான். ஆனால் அந்த ஆளுக்கு அதில் விருப்பமில்லை போலும். முகத்தில் மகிழ்ச்சி இல்லை. பொறாமையா, ஆற்றாமையா தெரியவில்லை. அவரால் தடுக்கவும் முடியாது என்பதும் நன்கு தெரிந்தது. சரியான MCP ஆக இருப்பார் போலும்! மெல்லவும் முடியாமல் விழுங்கவும் முடியாத அவஸ்தையில் இருந்தார். அதனால் அந்த அம்மா தன் மகிழ்ச்சியை தன் பிள்ளைகளோடு பகிர்ந்து கொள்ளாது இருந்தார்.



*
அடுத்து இரு பெரியவர்கள். தம்பதிகள். இருவருக்குமே என்னைவிட வயது அதிகம் இருக்கும்.

வழக்கமாக பெற்றோர்களை அழைப்பதே baby sitting என்பதற்காகத்தான் என்று சொல்வதுண்டு. இவர்கள் போனால் இவர்களை யார் கவனிப்பது என்று தோன்றியது. இங்கிருந்து செல்லும் பெற்றோர்கள் அங்கே இருப்பது ஒரு golden cage-ல் இருப்பது போன்று என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். நான்கு சுவர்களுக்குள் மாதக்கணக்காக இருந்து ஓடிவந்ததாகச் சொன்னவர்களும் உண்டு. 'ஞாயிற்றுக் கிழமை கோவிலுக்குப் போவோம்; அன்றுதான் மற்ற மனிதர்களைப் பார்ப்பது பேசுவது எல்லாமே' என்ற ஒரு நண்பன்; 'சாயந்தரம் ஆச்சா .. அப்படியே வெளியே போய் ஒரு டீ அடிச்சிட்டு நாலு நண்பர்களோடு அரட்டை அடிச்சிட்டு வீட்டுக்கு வர்ர சுகம் இல்லை'டா' என்று சொன்ன நண்பன்; 'வேற வழியே இல்லையா; எத்தனை நாள் சும்மா உக்காந்துகிட்டே இருக்கிறதுன்னு பிள்ளையாண்டானோட கணினியில் உக்காந்து மயில் அனுப்பப்பழகி, இப்போ ப்ளாக் எழுதுற அளவுக்கு வந்தாச்சு' என்ற நண்பன் -- இவர்களெல்லோரும் நினைவுக்கு வந்தார்கள்.

*
கடைசியில் மகளும் வந்தாள் மகிழ்ச்சியாய் தலையை ஆட்டிக் கொண்டே ...

*
எத்தனை எத்தனை மனித உணர்வுகள். நல்லா கதை எழுதுற ஆள் இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாலே அவருக்குப் பல கதைக் கரு அங்கே கிடைக்குமென்று தோன்றியது. என்னைப் போன்ற மொடாக்குகள் வெறுமனே வேடிக்கை பார்க்க மட்டும்தான் லாயக்கு என்றும் தோன்றியது.


********************

எங்க ஊரு ஆளுகதான் அந்த விஷயத்தில ரொம்ப மோசம் அப்டின்றது என் நினைப்பு. வரிசை அப்டின்ற தத்துவமே பிடிக்காத ஆட்கள் எங்க ஊரு ஆட்கள். ATM-ல் அனேகமாக மாதத்திற்கு இரண்டு தடவையாவது யாருடனாவது சண்டை போட்டே ஆக வேண்டியதிருக்கிறது. அதென்னவோ தெரியவில்லை ... வரிசையில் ஒருத்தனுக்குப் பின்னால நான் நிக்கலாமா அப்டின்ற 'தன்மான' உணர்வு மிக்க ஆளுக எங்க ஊரு ஆளுக! அப்படி ஒண்ணும் பெரிய வரிசையாக இருக்காது. ஆனாலும் ஏற்கெனவே நிற்பவரின் பின்னால் வந்து நின்றால் அது ஒரு பெரிய பிரஸ்டீஜ் விஷயமாகப் போகிறது எங்க ஆளுங்களுக்கு. ஏதாவது சொன்னால், 'நீங்க போங்க சார்; உங்களுக்குப் பிறகுதான் நான் போவேன்' என்பார்கள்; ஆனால் வரிசையில் மட்டும் நிற்க மாட்டார்கள். நான் கேட்டால் இந்த வசனம். கேட்காமல் விட்டால் முடிந்தால் நம்மைத் தாண்டி போக முற்படுவார்கள். இந்த மாதிரி ஆட்களுடன் கட்டாயமா சண்டைதான். அதென்னமோ இந்த மாதிரி ஆட்களைக் கண்டால் அப்படி ஒரு எரிச்சல். இதில் என்ன வயித்தெரிச்சல் என்றால், வயசு, படிப்பு, சமூக நிலை இதுபோன்ற எந்த வித்தியாசமும் இல்லாமல் நிறைய மனிதர்களை இப்படிப் பார்க்க முடிகிறது.

சரி, நம்ம ஊர் மக்கள்தான் இப்படி என்ற நினைப்பில் இருந்த எனக்கு சென்ற வாரம் சென்னை விமான நிலையத்தில் உள்ளே போவதற்கு சீட்டு வாங்குமிடத்தில் இன்னொரு அனுபவம். கூட்டமேயில்லை. ஒருவர் சீட்டு வாங்கிக்கொண்டிருக்கிறார். நான் அவருக்குப் பின்னால் போய் நிற்கிறேன். அப்போது என்னைவிட ஓரிரு வயது குறைந்த மனிதர் வந்து என்னைத் தாண்டிப் போய் ஓரமாக நின்றார். அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். மனிதர் ஓரக்கண்ணால் என்னை இருமுறை பார்த்தார்; சரியான திருட்டிப் பார்வையாகத் தோன்றியது. என்ன செய்கிறார் என்று பார்த்தேன். முன்னால் இருந்தவர் சீட்டு வாங்கிச் சென்றதும் இந்த மனிதர் சீட்டுக்கு காசைக் கொடுத்தார். 'ஹலோ! சினிமா டிக்கெட்டு எடுக்கிற பழக்கமோ' என்றேன். மனிதர் என் பக்கமே இப்போது திரும்பவில்லை. கையிலிருந்த ரூபாய் நோட்டால் அவர் கையைத் தட்டி, 'ஹலோ உங்களத்தான் கேட்டேன்' என்றேன். மனுசன் கண்டுக்கவேயில்லை. இங்கிலிபீசுல மூணு வார்த்தை செமையா சொல்லித் திட்டினேன் அவர் காதுபட. சும்மா சொல்லக் கூடாது. கல்லுளி மங்கன். அதுக்கும் அசையவேயில்லை. சீட்டை வாங்கிட்டு நடையைக் கட்டினார். உள்ளே போனால் என் குடும்பத்திற்குப் பக்கத்திலேயே அவர் குடும்பமும் நிற்க, என்னைப் பார்த்ததும் கொஞ்சூண்டு ஒதுங்கிக்கொண்டார்.

எப்படி பணம்,பதவி, படிப்பு, அந்தஸ்து, அது இதுன்னு சொல்லுவாங்களே அதெல்லாம் இருக்கிற ஆளுக கூட இப்படி நடந்துக்கிறாங்கன்னு தோன்றியது.

அதே சமயத்தில, 'இதில என்ன இருக்குன்னு இந்த ஆளு இப்படி நடந்துக்கிறான்; ஒரு நிமிஷம் நான் வாங்கப் போறேன்; அடுத்த நிமிஷம் அவன் வாங்கிட்டு போறதை விட்டுட்டு இப்படி indecent-ஆக நடந்துக்கிறான்' அப்டின்னு அவர் என்னையப் பத்தி நினச்சுக்கிட்டு போவாரில்ல என்றும் தோன்றியது.

ஆமா, அவரா அல்லது நானா ... யாரு நல்லவரு ... யாரு கெட்டவரு..?


*