417. களவாணி – இது பட விமர்சனம் இல்லை

*

படம் 1:

நிர்மால்யம் என்று 1973-ல் ஒரு மலையாளப்படம் வந்து, அந்த வருடத்திற்கான சிறந்த படம், சிறந்த நடிகர் பரிசு பெற்றது. அது M.T. வாசுதேவனின் இயக்கத்தில் வந்த முதல் படம்.
சிறந்த நடிகரான அன்டனி பரிசளிப்புக்காக போனவர் சாதாரணமாக அங்கு பீடி குடித்துக் கொண்டிருந்ததாகவும் வாசித்த நினைவுண்டு.

அந்த படம் மதுரைக்கு வந்த போது சில நண்பர்களை நல்ல படம் என்று சொல்லி இப்படத்திற்குக் கூட்டிச் சென்றேன். அதில் முக்கால்வாசி கேசுகள் எம்.ஜி.ஆரின் விசிலடிச்சான் குஞ்சுகள். ஆர்ட் படம் என்றால் மெல்ல படம் போகவேண்டும் என்பதற்கு இலக்கணம் வகுத்தது போல் படம் மெல்லவே போகும். வீட்டில் செருப்பு மாட்டிக் கொண்டு தெருவுக்கு வந்து முழு நீளம் நடந்து, தெரு முடிவு வரை காண்பித்துக் கொண்டிருப்பார்கள். (படக்கதை பற்றி அறிய … ) படத்தில் அந்த இறுதிக் கட்டம் மிகுந்த உணர்ச்சிகரமாக இருக்கும். சாமியாடியான கதாநாயகன் தன் கடவுளைத் தன் கையிலிருக்கும் அருவாளால் வெட்டி விட்டு தன் தலையையும் வெட்டிச் செத்துப் போவான்.

படம் முடிந்து ஏறக்குறைய ஒரு 80-100 மீட்டர் தூரம் தியேட்டரை விட்டு வெளியே வரும் வரை ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொள்ளவில்லை. அவ்வளவு தூரம் வந்ததும் கூட வந்த நண்பர்களிடம், மெல்ல ‘படம் நல்லா இருந்திச்சில்ல ..?’ என்றேன். அடிக்க வந்து விட்டார்கள்.

‘என்ன படம்னு கூட்டிட்டு வந்த ..”? என்று பாய்ந்தார்கள்.

‘அந்தக் கடைசி சீன் …’ என்று மெல்ல இழுத்தேன்.

‘அது ஒண்ணுதான் நல்லா இருந்திச்சி’ என்று அவர்கள் சொன்னதும், ‘அந்த ஒரு கடைசி சீனுக்குத்தான் முழுப்படமும் பில்டப் கொடுத்திச்சி. பாருங்களேன்… உங்களுக்குப் படம் பிடிக்கலைன்னு சொல்றீங்க; ஆனா ஏன் தியேட்டர் விட்டு வந்ததும், இவ்வளவு தூரம் யார் எதுவும் யாரிடமும் பேசவில்லை; படத்தின் தாக்கம் அப்படி’ என்றேன்.

நண்பர்கள் ஒத்துக் கொண்டார்கள்.

படம் 2:

எல்லாத்துக்கும் நல்லா தெரிந்த ‘பதேர் பாஞ்சாலி’. இந்தப் படத்தைப் பற்றிச் சொல்லணுமா என்ன?

படம் 3:

களவாணி படம் பார்க்கும்போது இந்த இரு படமும் என் நினைவுக்கு வந்தன. இந்த இரு படங்களிலும் யாரும் நடித்ததாகத் தெரியாது. இயல்பான வாழ்க்கையை வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் மனிதர்களைத்தான் பார்த்த நினைவு. பதேர் பாஞ்சாலியில் வரும் அந்தப் பாட்டிகூட ரொம்ப முணமுணக்கும் ஒரு கிழவியாகத்தான் தெரியும்.

களவாணி படம் பார்க்கும்போது எல்லா கதாபாத்திரங்களும் மிக இயல்பாக இருந்ததைப் பார்த்தேன் – ஒரே ஒரு நடிகர் மட்டும் கொஞ்சம் விலகித் தெரிந்தார். அவர் பெயரெல்லாம் எதற்கு? ரொம்ப பெரியவரும் கூட. அவரைத் தவிர எல்லோரும் மிக அழகாக படத்தில் வந்து சென்றார்கள். நிலக்கடலை உடைக்கும் பெண்கள், பூ கட்டும் பெண்கள், ஊர்க்காரர்களாக வந்து செல்லும் மக்கள் -- எல்லோரும் மிக இயல்பாக வந்தார்கள். இவ்வளவு ரசனையாக தன் நடிகர்களை நடிக்க வைத்த இயக்குனர் சற்குணம் பாராட்டுக்குரியவர்.

இந்த அளவு நடிகர்களைக் கையாளத் தெரிந்த ஒரு இயக்குனர் இந்தப் படத்தில் ஒரு சீரியஸான காமெடி படத்தை அழகாகக் கையாண்டுள்ளார். எல்லோரும் தீவிரமாக கத்தி எடுத்து விரட்டிக் கொண்டிருக்கும் போது பயங்கர காமெடியை இணைத்து ரசிக்க வைத்தார். ஆனால் எனக்கு என்ன ஆதங்கம் என்றால், இவ்வளவு திறமையான ஒரு இயக்குனர்கூட வழக்கமான ஒரு காதல் கதை; பக்கத்து ஊர்களுக்கு நடுவில் ஜென்மப் பகை – அது இதுன்னு வழக்கமான ஒரு தமிழ்ப்படம்தான் எடுக்கணுமா? நிச்சயமாக நல்ல படங்கள் தரக்கூடிய இயக்குனர். என்றுதான் வித்தியாசமான, காதலை கொஞ்சமாவது ஒதுக்கி வைக்காவிட்டாலும், ஓரத்தில் தள்ளி வைத்து வரக்கூடிய நல்ல “உலகத்தரமான” தமிழ்ப்படங்களை எப்போது காண்போமோ? சமீபத்தில் பார்த்த சில ஈரானியப் படங்கள் – Osama .. Children of Heaven .. Where is my friend's house? ..  போன்றவை - நினைவுக்கு வந்தன. … சோகம்தான் …


*

.