722. பண்ணையாரும் பத்மினியும்

*




 //நம்ம தமிழ்ப்படம் எது புதுசா வந்தாலும் இயக்குனர்கள் வழக்கமா சொல்றது: இந்தப் படத்தில நீங்க எதிர்பார்க்கிற எல்லாமும் இருக்கும் - பாட்டு, டான்ஸ், குத்துப் பாட்டு, சென்டிமென்ட், காமெடி - இப்படி எல்லாம் வச்சிருக்கோம். தயவுசெஞ்சி எல்லோரும் தியேட்டருக்கு வந்து படம் பாருங்க அப்டிம்பாங்க. ஐயா, சாம்பார் செய்யும்போது சாம்பார் பொடி மட்டும்தானே போடணும்; ஸ்டாக்கில இருக்கிற பொடி எல்லாத்தையும் ஒண்ணா போடுவேன்னா, அது என்ன குழம்புன்னு சொல்றது. அதைச் சாப்பிட்டு தொலைக்க வேண்டியதிருக்கே ... (உன்ன யாரு படம் பார்க்கச் சொன்னா அப்டின்னு கேட்டுராதீக !)//

 //படம் பார்க்குறது entertainment-க்குத்தான்; அதனால் படம்னா இப்படித்தான் இருக்கணும் அப்டின்னு மேதாவித்தனமா பேசிட்டு, அந்தப் பக்கம் போய் வெள்ளைக்காரன்னா வெள்ளைக்காரந்தான்யா, எப்படி படம் எடுக்குறாய்ங்க அப்டின்னு சொல்லிட்டு போறோம்.// 

 //நம் படங்களைப் பொறுத்தவரையில் யார் பெரிய மடையர்கள்? நிச்சயமா நம்மை மடையர்களாக நினைத்து படம் எடுக்கும் நம் டைரடக்கர்களா? என்ன மசாலா கொடுத்தாலும் விசிலடிச்சி படம் பார்க்கும் நாம்தானா?//

 இதெல்லாமே பதிவுலகிறகு வந்த புதிதில் எழுதிய சில எழுத்துகள். மிக மிக மோசமான நிலை என்று நம் படங்கள் பற்றிய என் கருத்து அப்போது. சுருக்கமாகச் சொல்லணும்னா - முட்டாள்களுக்காக, முட்டாள்களால் எடுக்கப்படும் முட்டாள் தனமான படங்கள் என்பதே என் கருத்தாக ஆழமாக மனதிற்குள் பதிந்திருந்தது. இதற்கு விடிவு என்பதே வரப்போவதில்லை என்று மிகவும் ஆணித்தரமாக நினைத்தேன்.

பழைய படங்களின் பட்டியலைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் ஒரு கோபமும், ஆத்திரமும் வரும். அவைகளில் 99% படங்கள் புராணப்படங்கள். இப்படி எடுக்க ஆரம்பித்ததால்  எல்லாமே மிகுந்த நாடகத் தன்மையோடு இருந்தன. நிஜ வாழ்க்கையிலிருந்து வெகு தூரம் தள்ளிப் போய்க் கொண்டிருந்த படங்களின் வளர்ச்சியும், வரலாறும் அப்படியே நின்று போனது. அதுவும் பின்னாளில் காதல் என்பதைத் தவிர படங்களின் கதைகளில் வேறு ஏதுமில்லாமல் போயிற்று. எத்தனை எத்தனையோ பிரச்சனைகள் வாழ்க்கையில். அவை ஒன்றுமே சினிமாவில் வருவதேயில்லை. சினிமா வெறும் entertainment என்ற கருத்தே இது போன்ற காதல் சினிமாக்களால் வளர்ந்து வலுப்பட்டது. ஈரான், ஜப்பான், கொரியா என்று எட்டிப் பார்த்தலே அடுத்த வழி என்றானது.

ஆனால் நல்ல வேளை ....  குறும் படங்கள் வர ஆரம்பித்த போது கொஞ்சம் நம்பிக்கை வர ஆரம்பித்தது. last train என்று ஒரு படம் மிகவும் பிடித்தது. அவர் ‘பீட்சா”வாக உருவெடுத்து விட்டார். வரிசையாக சில ‘வித்தியாசமான படங்கள்’ தொடர்ந்து வருகின்றன.

இரு நாட்களுக்கு முன் ‘பண்ணையாரும் பத்மினி’யும் பார்த்தேன். இதனைக் குறும்படமாகப் பார்த்து மிகவும் பிடித்துப் போனது. இன்று அதே கதையை நீள் படமாக எடுக்கிறார்கள் என்ற போது, அதை எப்படி இழுப்பார்கள்; இது தேவையா என்றும் நினைத்தேன். ஆனால் படம் பார்த்த போது படம் மிகவும் பிடித்துப் போனது. ஒரு சின்ன வருத்தமும் எட்டிப் பார்த்தது. நான் பார்த்த வரை இந்தப் படத்தைப் பற்றி நல்லதாக நாலு பேர் பதிவுகள் போடவில்லையோ என்று தோன்றியது.

உள்ளூர் சின்னப் பையனாக இருந்த முதல் சீனில் வரும்  அட்டக்கத்தி கதாநாயகனின் (?) முகம் இப்படக் கதாநாயகனுக்குத் தெரியாத முகமாக இருக்க முடியாதே என்று கடைசி சீனில் தோன்றியது. என்னைப் பொறுத்தவரை படத்தில் இருந்த ஒரே ஒரு ஓட்டை இது மட்டும் என்பேன். இதைத் தவிர படம் பத்மினி மாதிரி மெல்ல அழகாக சென்றது. (நானும் ஒரு ‘பத்மினி’யைச் சில காலம் வைத்திருந்தேன். அந்தப் பாசம் வேறு!!) இதுவரை எந்தப் படத்திலும் வயதான ஒரு ஜோடிகளின் அன்பை, romance-யை இவ்வளவு நேர்த்தியாக பார்த்த நினைவு சுத்தமாக இல்லை. கதாநாயகனை முதலில் காட்டும் போது வரும் சீனை parody என்று எடுத்துக் கொள்ளலாம். எங்கும், எதிலும் overdo என்பதே இல்லாமல், இயல்பான ஒரு படம். பண்ணையாரின் மகள் வீட்டைக் காண்பிக்கும் ஒரே சீனில் அவள் அப்பா வீட்டிலிருந்து ‘ஆட்டை’ போட்ட அனைத்தையும் காண்பித்திருப்பதில் இயக்குனர் யோசித்து படம் எடுத்திருக்கிறார் என்று தெரியும் போது மிக்க மகிழ்ச்சி.

வளர்ந்து வரும் இளம் இயக்குனர்களுக்கு என் வாழ்த்துகள். நிறைய தைரியமாக பழைய பாதைகளிலிருந்து விலக ஆரம்பித்து விட்டார்கள்.  
முட்டாள்களுக்காக, முட்டாள்களால் எடுக்கப்படும், முட்டாள் தனமான படங்கள் இனி குறைந்து விடும் என்ற நம்பிக்கை துளிர் விட்டு விட்டது.




*