1084. நாங்கள் ஆசிர்வதிக்கப்பட்டவர்கள்

*

இந்த ஆசிரியர் வேலை “ஒருவிதமான” வேலை தான்!

இன்று ஒரு திருமண விழாவில் பல பழைய மாணவர்களைச் சந்தித்தேன். நல்ல வயதான ஒருவர் என்னை நோக்கி கை குவித்து கொண்டே விரைந்து வந்து - நான் அவர் என் பழைய மாணவர் என்றே நினைக்கவில்லை. - காலைத்தொட்டு விட்டு எதிரில் அமர்ந்தார். அவர் சொன்ன பிறகே தெரிந்தது அவர் என் பழைய மாணவர் என்று. அவரை முகநூலில் தொடர்ந்து பார்த்தும் வந்திருக்கிறேன். அதில் கோட்டும் சூட்டும் போட்டு அசத்தலாக இருப்பார். இன்று நேரில் பார்த்த போது எனக்கு முற்றிலுமாக அடையாளமே தெரியவில்லை. பயங்கரமான அதிர்ச்சியைக் கொடுத்து விட்டார்.

பல பழைய மாணவர்கள். எல்லா விதத்திலும் மாறிய தோழர்களாக பலரைப் பார்த்தேன். உடை, உருவம், பருவம் எல்லாம் மாறி இருந்தன. ஆனால் நாங்கள் பேசியதெல்லாம் பழங்காலக் கதைகள். இனிமையான பொழுது. ஒரு மணி நேரத்திற்கும் மேலாக நின்று கொண்டே பேசிக்கொண்டிருந்தோம். (கால்வலி வீட்டிற்குப் போன பிறகுதான் தெரிந்தது!!)

இன்னொரு மாணவன். அப்போதிருந்த மனோ நிலையில் முற்றிலும் மாறி புதிய ஆளாக மாறி இருந்தான். சைனாவிலிருந்து வந்திருந்தான். பேசுவதற்கு நிறைய இருந்தது. காலம்தான் தடுத்து விட்டது. பிறகு பேசுவோமெனப் பிரிந்தோம்.

இன்னொரு மாணவி - பல்துறையில் தொடர்ந்து பணியாற்றும் பெரும் பேராசிரியை - இப்போது உங்களின் ’கடவுள் என்னும் மாயை’ வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன் என்று சொன்னது மலர் தூவிச் சென்றது போல் தோன்றியது. அம்பேத்கார் புத்தகம் வாங்குவது எப்படி என்று ஒரு பேராசிரியரிடமிருந்து ஒரு கேள்வி. இன்னொரு பேராசிரியர் அம்பேத்கர் பற்றிய சிறிய நூலொன்று இருக்கிறது; தருகிறேன் என்றார்.

வீட்டிற்கு வந்து அரசுப் பணியில் இருந்த ஒரு நண்பரிடம் இன்றைய நிகழ்வுகளைப் பற்றி மகிழ்ச்சியோடு தொலைபேசியில் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். ‘கொடுத்து வைத்தவர் நீங்கள்’ என்றார். ஏன் என்றேன். எங்கள் அலுவலகங்களில் ஓய்வு நாளன்று பெரிய விழாக்கோலம் மாதிரி எல்லா மரியாதையையும் செய்து அனுப்புவார்கள். ஆனால் அடுத்த நாளே நாம் பணி செய்த இடத்திற்குச் சென்றாலோ. நம்மோடு பணி செய்தவர்களைக் கண்டாலோ பழைய உறவுகள் மறைந்து, அயலான் போல் நம்மைப் பார்ப்பார்கள் என்றார். உங்கள் பணியில் தான் பழைய மாணவர்களின் அன்பு எப்போதும் உங்களுக்குத் தொடர்ந்து கிடைக்கும்.

ஆசிரியர்கள் நீங்கள் ‘ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவர்கள்’ என்றார்.

உண்மை தான் …

*