265. மறக்க முடியுமா?

பதிவர் நண்பர் ஜோ அவர்களுக்கு இப்பதிவு சமர்ப்பணம்

கலைஞர் தொலைக்காட்சிக்கு என்ன தோன்றியதோ,இன்று மாலை 8 - 8.30 வரை மறக்க முடியுமா? என்ற தலைப்பில் ஒரு நிகழ்ச்சி நடந்தது. முதல் பாதி பார்க்கவில்லை. நடிகர் திலகத்தின் சில படங்களின் தொகுப்பாக இருந்தது. கருப்பு கலந்த வெள்ளைத்தாடியில், நாம் கடைசியில் பார்த்த கோலத்தில், ரஞ்சிதா தொகுப்பாளராக இருக்க, சில காட்சிகள் பார்க்க முடிந்தது. நடுவில் அவரும் மார்லன் ப்ராண்டோவும் இருப்பதுபோல் சில ஸ்டில்ஸ்.

அவரின் நடிப்பின் சிகரம் தொட்ட காட்சிகள் என்று ஏதுமில்லாவிட்டாலும் சிகரெட் குடிப்பது போல் ஒரு காட்சி ... ம்ம்..யாரும் இனி பிறந்துதான் வரணும்னு தோன்றியது. நடுவில் ரஞ்சிதா சில கேள்விகள். அதில் ஒன்று method acting பற்றி. அதெல்லாம் எனக்கு ஒன்றும் தெரியாது'மா என்று அப்பாவியாக ஆனால் பட்டவர்த்தனமாகப் பதில் சொன்னார்.

On the water front என்ற மார்லன் ப்ராண்டோவின் படத்தை மூன்றுமுறை பார்த்திருக்கிறேன். ஏனோ அந்தப் படம் பார்க்கும்போதெல்லாம் எனக்கு சிவாஜியின் நினைவுதான் வரும். இந்தப் படத்தை மட்டுமாவது அவர் பார்த்திருந்தால் நன்றாயிருந்திருக்கும் என்று எப்போதும் தோன்றும். அவர் அதிகம் படிக்காதவர். சொல்லப் போனால் அதிகமாக உலக ஞானம்கூட இல்லாதவர். (அவரின் அரசியல் முயற்சிகளே அதை உறுதிப் படுத்தும்.) கலைகளைப் பற்றி அதுவும் நடிப்பைப் பற்றிகூட எந்த வெளி அனுபவமோ, உலகப் பார்வையோ கடைசிவரை இல்லாதவராய் இருந்தார். பாவிகள்... அவருடன் தொழில் செய்த எத்தனையோ பேருக்கு அவருக்கு இந்த உலகப் பார்வையைக் காண்பிக்க வேண்டுமென்று தோன்றவேயில்லையே என்ற ஆதங்கம் எனக்கு எப்போதும் உண்டு. கொஞ்சம் கோடி காண்பித்திருந்தாலும் அவர் தன் ஆளுமையை இன்னும் விசாலமாக்கியிருக்க முடியுமே. ஒவ்வொரு முறையும் On the water front படம் பார்த்த போதெல்லாம் இது போல் சிவாஜியால் சர்வ சாதாரணமாக நடித்திருக்க முடியுமே; ஆனால், கடைசிவரை இந்த புதிய நடிப்பு வகைகளை அறியாமலேயே, பாய்ஸ் தியேட்டர் நடிப்பை மட்டுமே அவரிடம் இந்த தமிழ் திரையுலகம் பெற்று ஒரு பெரிய கலைஞனின் முழு திறமையை வெளிக்கொணராமலே போய்விட்டதே என்றுதான் தோன்றும்.


அண்ணா அவர்கள் மார்லண்ட் ப்ராண்டோ மாதிரி சிவாஜியால் நடிக்க முடியும்; ஆனால், சிவாஜி போல் மார்லண்ட் ப்ராண்டோ நடிக்க கடினம் என்றாரம். இது நூற்றுக்கு நூறு உண்மை. மிகை நடிப்பே நடிப்பின் உச்சம் என்றிருந்த கால கட்டம். நாடகத்தன்மையிலேயே கதைக் களங்களும் நடிப்பும் இருந்த கால கட்டம். (இன்னும் அதுவே தொடர்வது நம் கெட்ட நேரம்தான்!) அவரே இந்த நிகழ்ச்சியில் சொன்னது மாதிரி இயக்குனர்கள் கேட்டதை மட்டுமே கொடுக்கத் தெரியும் என்ற நிலையில், அவரை ஆளுமை செய்து, அவரது முழு நடிப்புத்திறனை வெளிக் கொண்டுவர இயக்குனர்கள் இல்லாமல் போய்விட்டது நமது இழப்பு.

கப்பலோட்டிய தமிழன் படம் ஒன்று போதும் அவரால் இயல்பான நடிப்பும் கொடுத்திருக்க முடியும் என்பதை நிரூபிக்க. உயர்ந்த மனிதனில் சாப்பிட்டுவிட்டு பல் குத்திக் கொண்டே பேசும் அந்த காட்சி இன்னும் நினைவில் இருக்கிறது. தெய்வமகனில் அந்த convent-bred இளைய மகனின் பாத்திரத்தில் அவர் காண்பித்த "சேஷ்டைகள்", அந்த பாத்திரத்தை யார் நடித்திருந்தாலும், அது கேலிக்கூத்தாகத்தான் இருந்திருந்திருக்கும். அவரது in born potentials எல்லாமே வெளியே தெரியாத tips of the icebergs என்றாகி விட்டன.

அவர் இருந்த காலத்திலேயே நான் அடிக்கடி நினைத்ததைத்தான் மீண்டும் நினைத்துப் பார்க்கிறேன்; இந்த மனிதன் ஒரு ஹாலிவுட் நடிகனாக பிறந்திருந்தால், அதுவும்கூட வேண்டாம், பக்கத்து மாநிலம் கேரளாவில் ஒரு நடிகனாக இருந்திருந்தால்கூட இன்னும் பட்டை தீட்டப்பட்ட வைரமாக ஜொலித்திருக்க முடியும். அவரின் ஊழ்வினையோ நம் எல்லோரின் ஊழ்வினையோ அவர் நம்மில் வந்து பிறந்து விட்டார்!

அமிதாப் நடிப்பு என்றுமே எனக்குப் பிடித்ததில்லை. அவரின் இப்போதைய விளம்பரப் படங்களில் அவர் காண்பிக்கும் நடிப்புத் திறன்கூட அவரது பழைய படங்களில் நான் பார்த்ததில்லை. ஆனால் சமீபத்தில் அவரது Black படம் பார்த்த போது என் நினைவுக்கு வந்தது சிவாஜிதான். இதுபோல் எவ்வளவு சாதாரணமாக நம்மவர் நடித்திருக்க முடியும்; ஆனால் அப்படி ஒரு படமோ, இயக்குனரோ அவருக்குக் கடைசிவரை அமையாமலே போய்விட்டதே என்று தோன்றியது.