383. பதின்ம வயதினிலே .....

*
பழந்தின்னு கொட்டை போடுற வயசில இருக்கிற ஆளப்பார்த்து உன் பதின்ம வயசப்பத்தி சொல்லுன்னு கேக்கிறதுக்கு; ஒரு தைரியம் வேணும். உள்ளதே வயசானதுக அனேகமா அதத்தான் பண்ணிக்கிட்டு இருக்குங்க. ஆனா அதுகள போய் இன்னும் உன் பழச எடுத்து உடுன்னு கேட்டா ஒரே குழப்பாமா போய்டுது .. எதச் சொல்றது .. எத உட்டுர்ரது அப்டின்னு ஒரு கலாட்டா; குழப்பம். இந்த கலாட்டாவில் / குழப்பத்தில் இன்னைக்கி எழுதிட வேண்டியதுதான் நினச்சாலும் எப்படியோ இழுத்துக்கிட்டே போகுது. தெக்ஸ் கேட்டு ஒரு மாசம் இருக்கும்னு நினைக்கிறேன்; இன்னைக்கி நாளைக்கின்னு இதுவரை தள்ளிப் போட்டாச்சு. ஆனா இன்னைக்கி (மார்ச் 12) களத்தில இறங்கியாச்சி .. ஆனா எப்போ முடியும்னுதான் தெரியலை!

பதிவர் proposes ..பதிவு disposes!!

ஏதாவது நல்லது ஒண்ணு ரெண்டை எடுத்து உடலாம்னு நினைச்சி ரீவைண்ட் பண்ணினால் நல்லது ஒண்ணுமே கண்ணுல காணோம். எதிலயும் முன்னால் நிக்கலை. நல்லது ஏதும் செஞ்சதாக நினைவில்லை. வீட்டுக்கு அடங்குன பிள்ளையாய், உலகம் அதிகம் தெரியாது, தேடிச்சோறு நிதந்தின்று ...



காலை நான்கு நான்கே கால் மணிக்கு அப்பாவும் அம்மாவும் என்னை எழுப்பி விட்டு  கோயிலுக்கு முதல் பூசைக்குப் போவார்கள். அவர்கள் திரும்பிவரும் ஐந்து மணிக்குள் நான் பல்விளக்கி சட்டை மாற்றி இரண்டாவது பூசைக்கு தயாராக இருக்க வேண்டும். ஐந்தரை மணிக்குப் பூசை. அது முடிந்து அப்படியே சாமியார்கள் ஹவுசில் இருக்கும் பால் பண்ணையில் பாலை வாங்கிக் கொண்டு வீடு வரணும். பதின்ம வயதின் முதல் பாதியில்  இந்த வேலை ஒழுங்காக நடந்தேறியது. இந்த நிகழ்வுகளோடு சேர்த்து ஒரு விஷயம் சொல்லணும். ஆனா இப்போ இல்லை. அடுத்த "சீன்ல" சொல்றேன்.


இந்த ரொட்டீனோடு இன்னும் கொஞ்சம் வயசானவுடன் இன்னொரு வேலையும் சேர்ந்து கொண்டது. வாழ்க்கையில -அதுவும் இந்தப் பதின்ம வயதை நினைச்சா - மனசுக்குள்ள ஓடுற விஷயம் அது. வீட்டுக்கு எல்லோரும் குளிக்கிறதுக்கு நாளிக்கிணத்தில இருந்து தண்ணி இறைக்கிற விஷயம்தான் அது. வீட்டுக்குள்ள போர் போட்டு தண்ணீர் பிடிக்கிறதுக்கெல்லாம் முந்தின காலம் அது. வீட்டுக்குள்ளேயே நாலடி அகலத்தில சிமெண்டு உரை இறக்கி வீட்டுக்குள்ளேயே ஒரு கிணறு இருக்கும். நல்ல ஆழமா இருக்கும். மதியம் எட்டிப் பார்த்தால் தூரத்தில் நம்ம தலையின் நிழல் தெரியும். கிணத்துக்கு வெளியே நான்கு பக்கமும் அகலமாகக் கருங்கல் வைத்திருக்கும். மூணு மூணரையடி உயரம் இருக்கலாம். ஏன்னா, அப்போ அந்தக் கல் ஏறக்குறைய என் நெஞ்சு வரை இருக்கும். தலைக்கு மேலே ஒரு உருளி. பின்னால்தான் டயர் வைத்து தண்ணீர் இறைப்போம். ஆனால் நான் சொல்லும் காலத்த்தில் வெறும் கயிறுதான். நல்ல சைஸ்ல ஒரு வாளி. தண்ணீர் இறைத்து இடது பக்கம் இருக்கிற ஒரு பெரிய ட்ரம்ல கொட்டணும்.

நான் இறைக்க ஆரம்பித்த காலத்தில் நெம்புகோல் தத்துவம் எல்லாம் பாவிக்கணும். அதாவது தண்ணீர் வெயிட்டை என்னால இழுக்க முடியாது. அதனால இடது கால் முட்டியை அந்தக் கற்சுவர் மேல் அழுத்தி வச்சுக்கிட்டு, வலது கால நல்லா பின்னால வச்சிக்கிட்டு முட்டி, முக்கி தண்ணீர் இறைக்கணும். வழக்கமா ஒழுங்கா கோவிலுக்கு வேற போவோமா .. அங்க முழங்கால் போட்டு சாமி கும்பிடுறதுனால முழங்காலில் எல்லாக் கிறித்துவ பிள்ளைகளுக்கும் (அந்தக் காலத்தில்) கருப்புத் தளும்பு வந்திரும். அதோடு இந்த தண்ணீர் இறைக்கிறதுல சேர்ந்து முழங்காலில் எப்போதும் ஒரு பெரிய கருப்பா காய்ச்சுப் போயிருக்கும்.

வீட்டுக்கு தண்ணீர் இறைக்கிறதோடு விருந்தாளிகள் வந்தால் எக்ஸ்ட்ரா லோடு இறைக்கணும். அதிலும் ஒரு உறவினர் வந்தால் மனசுக்குள்ள நல்லா திட்டுவேன்.ஏன்னா அவர் வர்ரதே எப்போதும் ராத்திரி பத்து மணிக்கு மேல்தான். அவர் வரும்போது அனேகமா நான் தூங்கியிருப்பேன். என்னை அப்பா எழுப்பி விட்டு தண்ணீர் இரைக்கச் சொல்வார்கள். அவரும் அப்பாவும் மொட்டை மெத்தைக்கு அரட்டை அடிக்கப் போய்விடுவார்கள். நான் தண்ணீர் இறைக்கணும். அம்மா அந்த நேரத்தில் அவருக்குச் சாப்பிட ஏதாவது செய்யணும். எப்படியோ தூங்கிக்கொண்டே ஒரு வழியா அந்த வேலையை செஞ்சிட்டு படுக்கப் போற சுகம் இருக்கே ... அதெல்லாம் அனுபவிக்கணுங்க ...!





அடுத்த சீன் ...

கோவிலுக்குப் போய்ட்டு, பூசை பாத்துட்டு பால் வாங்கிட்டு வரும்போது நடந்த ஒரு விஷயம் சொல்றேன்னு சொன்னேனே ... அது மனசுக்குள்ள போட்டு பூட்டி வச்சிருந்த ஒரு விஷயம். இதுவரை அதை யாரிடமும் சொன்னதாக நினைவில்லை. இந்தப் பதிவை எழுதணும்னு நினச்சதும் அதுவும் நினைவுக்கு வந்தது. ஆனா அதை புரிஞ்சுக்கணும்னா முதல்ல நீங்க இதைப் படிக்கணுமே ...

அத வாசிச்சிட்டீங்கன்னா தொடருங்க ...

பொதுவா காலையில அப்பா அம்மா கோவிலுக்குப் புறப்பட்டவுடன் என்னை எழுப்பி உட்கார வச்சிட்டு போவாங்க, அனேகமா பல நாள் அப்படியே சாஞ்சிருவேன். இன்னொரு குட்டித் தூக்கம் போட்டுட்டு அவங்க திரும்பி வர்ரதுக்குள்ள முழிச்சி ரெடியாவேன். பல நாள் தூங்கிடுவேன். அதுனால சில சமயம் அப்பா என்னையும் அவங்களோடு எழுப்பி பல் விளக்க வச்சிருவாங்க. அப்படி ஒரு நாள் மெத்தைப் படியில் உட்கார்ந்து பல் விளக்கிக்கிட்டு இருக்கும்போது பக்கத்தில ஒரு பேப்பர் கசங்கிக் கிடந்தது. மெல்ல எடுத்துப் பார்த்தேன். "அம்மா " படம் மாதிரி தெரிந்தது. ஏற்கெனவே ஓரிரண்டு படம் மட்டுமே பார்த்திருக்கிறேன். இது அந்தப் படங்கள் மாதிரி இல்லாமல் வேறு படம் மாதிரி இருந்தது. அந்த அரையிருட்டில் உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த போது அப்பா வந்தார்கள், சட்டென்று அந்தப் படத்தை மெத்தைப் படியின் ஒரு ஓரத்தில் 'ஒளித்து' வைத்துவிட்டு, கோவிலுக்குப் புறப்பட்டுப் போனேன். திரும்பி வந்ததும் அதைத் தேடினேன். கண்ணில் படவில்லை. யாரிடம் கேட்கவும் மனமில்லை.

சில நாட்களாக மனதில் ஒரு ஓரத்தில் ஒரு வருத்தம். வீட்டில் எல்லாம் நல்ல படியாக இருந்தாலும், சுற்றியுள்ளவர்கள் ஏதாவது சொல்லி மனசைக் குழப்புவதுண்டு. அதோடு, ரொம்ப பெரிய ஆளான பிறகும்கூட அம்மா பற்றி ஏதாவது பேசினால் ரொம்ப சென்டியாகி விடுவதுண்டு. அட ... சினிமா பாட்டு கேட்டால் கூட பொசுக்குன்னு அழுகை வந்திரும்.

அந்தக் காலத்தில் நான் தனியாக எனக்குள் பேசிக்கொண்டு, யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் இடம், காலம் எதுவென்றால் நான் தனியே அரையிருட்டில் கோவிலுக்கு ஐந்து ஐந்தரை மணிக்குப் போவேனே அப்போதுதான். இந்த நிகழ்வு நடந்து கொஞ்ச நாள் வரை 'அம்மா' நினைப்பு ரொம்ப வந்து கொண்டே இருந்தது. ஒரு நாள் .. இன்னும் அந்த இடம் கூட நன்கு நினைவில் இருக்கிறது. தெற்கு மாரட்டு வீதியின் திருப்பத்தில் இருக்கும் திரெளபதியம்மன் கோவில். எனக்குள் யோசிச்சிக்கிட்டு போனேன். இப்போது நடப்பதெல்லாம் ஒரு கனவுதான். இதிலிருந்து நான் விழித்ததும் 'அம்மா' வந்து விடுவார்கள். நான் அவர்களோடு சேர்ந்து கொள்ள முடியும். அதுவரை இந்தத் 'தூக்கம்' தொடரும் என்று நினைத்தேன்..... இப்போது நடப்பது கனவாகவும், தூக்கமாகவும், அதிலிருந்து விழித்தால் (நடந்து முடிந்தது) உண்மையாகவும் இருக்குமென்று நினைத்தேன்.

நடந்தது என்னவோ அனேகமாக பதினைந்து வயதுக்குள் இருக்குமென்று நினைக்கிறேன். ஆனால் வயதான காலத்தில், ஏறத்தாழ ஐம்பதாவது வயதில் வாசித்த ஒரு வாசிப்பு மீண்டும் மனதை இடர வைத்தது. வாசித்தது Taosim பற்றியது. அதில் வரும் CHUANG TZU -ம் அவரது பட்டாம்பூச்சி கனவு பற்றியும் வாசித்த போது நான் என் பதினைந்தாம் வயதில் நினைத்தது நினைவுக்கு வந்தது.

CHUANG TZU ஒரு கனவு காண்கிறார். தானே ஒரு பட்டாம் பூச்சியாக சிறகடித்துப் பறப்பது போல் ஒரு கனவு. காலையில் எழுந்ததும் அவர் மனதில் தோன்றியது:    தான் பட்டாம்பூச்சியாக கனவில் வந்தது உண்மையா ... இல்லை பட்டாம் பூச்சி தான் உண்மையா.... தன்னை மனிதனாக நினைத்துக் கொள்வதே ஒரு கனவா?

இதில் எது கனவு? எது உண்மை?

CHUANG TZU -க்கு வந்த ஞான திருஷ்டி எனக்கு அந்தப் பதினைந்து வயதில் எப்படி வந்தது ?

கனவுகளே வாழ்க்கை ... வாழ்க்கையே ஒரு கனவு ….

பி.கு.
நான் சொன்ன கிணறு பற்றி இன்னும் கொஞ்சம் விளக்கம் வேணும்னா இங்க வந்து இன்னொரு பதிவு வாசிங்க ....



இத் தொடரைத் தொடர நான் அழைக்க விரும்புவது...

முனைவர் P. கந்தசாமி

T.B.R.ஜோசப்

வால்பையன் (ஒரு சேஞ்சுக்காக.... ஒரு சின்ன ஆளும்[வயசில])

சீனா
துளசி
சாம் தாத்தா

==============
முனைவர் P. கந்தசாமியின் பதிவு
T.B.R.ஜோசப்பின் பதிவு
வால்பையன் பதிவு