206. அன்புள்ள வித்யாவிற்கு,

அன்புள்ள வித்யாவிற்கு,

கோபமான உன் ( இக்கடிதத்தில் மட்டும் ஒருமையில் உன்னை (உரிமையோடு) அழைத்துக் கொள்கிறேன்; சரியா?) பதிவைப் பார்த்தேன். அதைத் தொடர்ந்த வேறு இரு பதிவுகளையும் பார்த்தேன். ஏற்கெனவே நீ கெளதம் -வேட்டையாடு விளையாடு - பற்றி எழுதியதையும் வாசித்திருக்கிறேன். உன்னைக் குறை சொல்லித்தான் இக்கடிதம் எழுதப் போகிறேன்.

திருநங்கைகள் முகவரி இல்லாதவர்களாக இருக்கிறார்கள்; அவர்களுக்கு குடும்ப அட்டை கொடுப்பதில்லை; வாக்கு அடையாள அட்டையோ, வாக்குரிமையோ இல்லை; இன்னும் மற்ற எந்த சமூக அங்கீகரிப்புகளும் இல்லை; இன்னும் சமூகத்தில் அவர்களின் கஷ்டங்கள் என்னென்ன - இதெல்லாம் எப்போது எனக்குத் தெரியும் தெரியுமா? நீ பதிவுலகிற்குள் வந்து எழுதிய பிறகே முழு வீச்சோடு தெரியும். அதற்கு முன்பு இந்த அளவு சமூகத்தில் ஒதுக்கப்பட்டு அலைக்கழிக்கப்படுகிறீர்கள் என்பதே தெரியாது.

காலங்காலமாய் அரவாணிகள் என்றால் தொடத்தகாதவர்களாகவோ, கேலிப் பொருளாகவோதான் கருதப்பட்டு வந்துள்ளார்கள் என்பது உண்மை. சமூகத்தில் பலரும் இதே மனநிலையோடு இருந்தவர்கள்தான் -என்னையும் சேர்த்தே. இது தவறு என்ற மனமாற்றத்தைச் சிலராவது பெற்றது மிகச் சமீப காலத்தில்தான். உன்னைப் போல் சிலர் படித்து, அப்படிப்பு தந்த உந்துதலிலும், இதுவரை பெற்ற கசப்பான அனுபவங்களாலும் எழுந்து நிற்கிறீர்கள்; நாங்களும் உங்களைப் புதுக் கோணத்தில் இப்போதுதான் பார்க்க ஆரம்பித்திருக்கிறோம். ஆனாலும் சமூகம் மிகவும் பெரியது; உங்கள் போராட்டம் இன்னும் வலிமையோடு எழவேண்டும். சமூக மாற்றம் நோக்கி நகரவேண்டும். அதை நீங்கள் நன்றாகச் செய்து வருகிறீர்கள்தான். ஆனாலும் இன்னும் சமூகத்தின் எல்லா மட்டத்திலும் இந்த மனமாற்றம் வர காலமாகும்.

அந்தக் காலம் வரும்வரை நீ சொல்லும் தவறுகள் நடப்பது, தொடர்பது இயல்பே. அதைத் தடுக்க, மாற்ற போராட்டம் தொடரவேண்டியதுதான். ஆனால், அந்தப் போராட்டம் தனிநபர்களைச் சாடுவதால் நின்று விடாது. இப்படி மக்களை எளிதில் சென்று சேரும் மீடியாக்களில் இப்படியெல்லாம் தரக் குறைவாகக் காண்பித்தால் சமூக மாற்றம் எப்படி ஏற்படும் என்று கேட்கலாம். ஆனால் தனிநபர் சாடுதலால் மட்டும் அந்த சமூக மாற்றத்தை ஏற்படுத்தி விட முடியுமா, என்ன?

கெளதமோ, ராதிகாவோ திருநங்கைகளைக் கேவலப்படுத்தும் குறிப்பிட்ட நோக்கத்தோடுதான் இப்படி எடுத்திருப்பார்கள் என்று தோன்றவில்லை. அதோடு நமது மீடியாக்களில் யாரைத்தான் கேவலமாகச் சித்தரிக்கவில்லை. கல்லூரி ஆசிரியர்களையும், போலீஸ்காரர்களையும் கேலி செய்வது நமது சினிமாக்காரர்களுக்கு மிகவும் பிடித்த விஷயமாச்சே. வெண்ணிற ஆடை மூர்த்தி, டைப்பிஸ்ட் கோபு, மதன் பாப், குமரி முத்து இன்னும் சில ஆட்களையே கல்லூரி பேராசிரியர்களாகக் காண்பிப்பதுதானே வழக்கம். எந்தப் படமும் - நம்மவர் உட்பட - கல்லூரி வகுப்பைச் சரியாக இதுவரை காண்பித்ததாகச் சரித்திரமே கிடையாதே.

திருநங்கைகளைக் காலம் காலமாக சினிமாவில் கேவலப்படுத்தி வந்ததை எல்லோருமே அறிவோம். ஆனாலும், உங்கள் வாழ்க்கையைப் பற்றி, உங்கள் வேதனைகளைப் பற்றித்தெரிந்து கொள்ளும் முன்பு அவைகள் என்னைப் போன்றவர்கள் மனத்தில் எந்த வித பாதிப்பையும் ஏற்படுத்தவேயில்லையே. We took it all for granted. அது அப்படித்தான் என்ற பார்வை. அந்தப் பார்வை மாறியது (என்னைப் பொறுத்தவரையாவது ) மிகச் சமீபமே.

இதுவரை இருந்த சமூகத்தின் பார்வையும் கருத்தும் மாறிவரும் நேரம் இப்போதுதான் ஆரம்பித்துள்ளது. To quote Churchill: This is not the end, not even the beginning; it is just the end of the beginning. அவ்வளவு ஏன்? திருநங்கைகளின் இந்த அவல வாழ்க்கைக்கு அடிப்படைக் காரணம் என்ன? அவரவர்களது குடும்பங்களிலேயே அந்தப் புரிதல் இல்லையே. அதனால்தானே அவர்கள் வாழ்க்கையில் இத்தனை வேதனைகள். பெற்றவர்களுக்கே புரியாததும், புரிந்த பிறகும் அதை ஒத்துக் கொள்ள முடியாத மூடிய மனதும் இருக்கையில் மொத்த சமூகத்திடம் இன்றைய நிலையில் நீங்கள் எதிர்பார்க்கும் அனைத்துக் காரியங்களும் உடனே எளிதாகக் கிடைத்துவிடாதே. காலம் எடுக்கும்; அதுவரை புரியாதவர்களைப் புரியவைக்கும் முயற்சிகளை எடுங்கள். நிச்சயமாக நம் பதிவுலகத்தில் இப்போது உள்ளோர் அனைவருக்கும் நல்ல புரிதல் கிடைத்திருக்கும் உன் எழுத்துக்களால். ஆனால் தனி மனித வசை பாடுதல் மூலமாக அதைச் செய்வது சரியாக இருக்காது.

ஓரிரு வாரங்களுக்கு முன் Oprah Winfre -யின் Talk Show ஒன்றைப் பார்த்தேன். அதையும்கூட முதலில் இருந்தே பார்க்கவில்லை, நடுவில் இருந்துதான் பார்த்தேன். இரண்டு இரட்டையர்கள். Transgenders. அதில் ஒரு இரட்டையரில் ஒருவர் பெண்ணாகவே இருந்து வர, அடுத்தவர் தன் 40வது வயதில் ஆணாகத் தன்னை மாற்றிக் கொண்டவர் - breast-யை அறுவை சிகிச்சையால் எடுத்து விட்டு, artificial penis -யை பொருத்திக் கொண்டவர்; இன்னொரு இரட்டையரில் ஒருவர் பெண்ணாகவே இருக்க அடுத்தவர் ஹார்மோன்கள் எடுத்து ஆணாக தாடியோடு காட்சியளித்தார். மாற்று சிகிச்சை செய்துகொள்ள ஆவல் இல்லை என்றார். அவர்களது மன, உடம்பு பற்றிய நேரடிக் கேள்விகளும் பதில்களுமாக நிகழ்ச்சி நடந்தது. அவர்களது குடும்பத்தினரின் புரிதல் அவர்களுக்குத் துணை நின்றிருந்திருக்கிறது.
breast, penis, size of penis, vagina, scrotum, - போன்ற வார்த்தைகள் பங்கேற்றவர்களாலும் மற்ற பார்வையாளர்களாலும் மிகச் சாதாரணமாகப் பேசப்பட்டன. அந்த நிகழ்ச்சியைப் பார்த்த போது, அந்தச் சமூகத்தில் transgender-களைப் புரிந்துகொள்ளும் நிலையினையும், அங்கு நிலவிய maturity-யையும் பார்க்கும்போது நாம் எல்லோரும் செல்ல வேண்டிய தூரம் இன்னும் நிறைய இருக்கிறது என்று தோன்றியது. sex-யை மறை பொருளாக வைத்து மனத்தில் நிறைய சகதியைச் சேர்த்து வைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம்.

வித்யா, போராடுங்கள். உங்களின் போராட்டக்களத்தின் இன்றைய நிலையையும் மனதில் கொள்ளுங்கள். நடக்கும் தவறுகள் தனிமனிதத் தவறுகளல்ல; ஒரு சமூகத்தின் மொத்தத் தவறு.

தனக்கு வந்தாதான் தலைவலியும் காய்ச்சலும் என்ற பழமொழி நினைவில் இருந்தாலும் .. உன் கோபம் இன்னும் முறையாக வெளிப்பட்டு மாற்றங்கள் கொண்டு வரவேண்டும் என்ற ஆசையில் இதனை எழுதியுள்ளேன். புரிந்து கொள்வாய் எனவும் நம்புகிறேன்.

அன்புடன்,
தாத்தா

தொடர்புடைய ஏனைய பதிவுகள்:
http://livingsmile.blogspot.com/2007/03/r.html
http://elavasam.blogspot.com/2007/03/blog-post_21.html
http://kuzhali.blogspot.com/2007/03/blog-post_21.html








And miles to go .......