என் பதிவு மொத்தமாகத் திறக்கிறது. ஆனால் ஒரு தனிப்பதிவைத் திறக்க முயற்சித்தால் அந்த தளம் தோன்றி உடனே மறைந்து வேறொரு தளம் திறந்துவிடுகிறது.
Saturday, January 30, 2010
371.தொல்லை நீக்க --- தேவை ஒரு உதவி
*
என் பதிவு மொத்தமாகத் திறக்கிறது. ஆனால் ஒரு தனிப்பதிவைத் திறக்க முயற்சித்தால் அந்த தளம் தோன்றி உடனே மறைந்து வேறொரு தளம் திறந்துவிடுகிறது.
என் பதிவு மொத்தமாகத் திறக்கிறது. ஆனால் ஒரு தனிப்பதிவைத் திறக்க முயற்சித்தால் அந்த தளம் தோன்றி உடனே மறைந்து வேறொரு தளம் திறந்துவிடுகிறது.
Wednesday, January 27, 2010
369. குழந்தைகள் மனநலம் பற்றிய கருத்தரங்கம் - மதுரையில்..!!!
*
சென்ற வருடம் செப்டம்பர் மாத இறுதியில் மதுரையில் ஒரு பதிவர் சந்திப்புக்கு ஏற்பாடானது. "இதை செய்யணும் அதை செய்யணும் என்று வெறுமனே பேசிக் கொண்டும், பதிவுகளில் எழுதிக் கொண்டிருப்பதொடும் நில்லாமல் இந்த சமூகத்துக்கு நாமும் உருப்புடியாய் ஏதாவது செய்ய வேண்டும்.. என்ன செய்யலாம்?" என்பதே அந்த சந்திப்பின் சாராம்சமாக இருந்தது.
Tuesday, January 26, 2010
368. பதிவர் பயிலரங்கம்
*
அமெரிக்கன் கல்லூரி மாணவர்களுக்கு மதுரை தமிழ்ப்பதிவர் குழாமின் மூலமாக நம் பதிவுலகம் பற்றிய ஒரு அறிமுகப் பயிலரங்கம் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளது.
வரும் 29ம் தேதி காலை 10 மணியிலிருந்து 1 மணி வரை இந்நிகழ்வு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளது.
அமெரிக்கன் கல்லூரி மாணவர்களுக்காக நடத்தப்படுவதென்றாலும் ஆர்வமுள்ளோர்களும் வரவேற்கப்படுகிறார்கள்..
அமெரிக்கன் கல்லூரி மாணவர்களுக்கு மதுரை தமிழ்ப்பதிவர் குழாமின் மூலமாக நம் பதிவுலகம் பற்றிய ஒரு அறிமுகப் பயிலரங்கம் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளது.
வரும் 29ம் தேதி காலை 10 மணியிலிருந்து 1 மணி வரை இந்நிகழ்வு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளது.
அமெரிக்கன் கல்லூரி மாணவர்களுக்காக நடத்தப்படுவதென்றாலும் ஆர்வமுள்ளோர்களும் வரவேற்கப்படுகிறார்கள்..
Thursday, January 21, 2010
367.ஒரு விமர்சனம்
*
ஒரு விமர்சனம் என்னைப் பற்றி ..
என் 300 வது பதிவு முடிந்ததும் மூவரிடம் என் பதிவுகளைப் பற்றிய ஓர் ஆய்வு கேட்டிருந்தேன். பதிவரல்லாத என் பதிவுகளை வாசித்து வந்த நண்பரின் ஆய்வு சரியான காலத்தில் வந்து சேர்ந்ததால் அதை மட்டும் பதிப்பித்தேன். மற்றொருவரான கபிஷ் எழுதியது சரியான காலத்தில் வரவில்லை. சரி .. அவர்கள் எழுதவில்லை போலும் என்று நினைத்து விட்டு விட்டேன். ஆனால் அவர்கள் சரியான நேரத்தில் எழுதியும் அது எனக்கு கிடைக்காதது பின்புதான் தெரிந்தது. ஆனாலும் அதன்பிறகு மேலும் அவர்களைத் துன்புறுத்தவில்லை.
பின் அவர்களது விடுமுறைப் பயணங்கள் எல்லாம் முடிந்ததும், திரும்பவும் அனுப்பிய பதிவு இது....
அது இப்போது உங்கள் பார்வைக்கு ...
ஒரு விமர்சனம் என்னைப் பற்றி ..
என் 300 வது பதிவு முடிந்ததும் மூவரிடம் என் பதிவுகளைப் பற்றிய ஓர் ஆய்வு கேட்டிருந்தேன். பதிவரல்லாத என் பதிவுகளை வாசித்து வந்த நண்பரின் ஆய்வு சரியான காலத்தில் வந்து சேர்ந்ததால் அதை மட்டும் பதிப்பித்தேன். மற்றொருவரான கபிஷ் எழுதியது சரியான காலத்தில் வரவில்லை. சரி .. அவர்கள் எழுதவில்லை போலும் என்று நினைத்து விட்டு விட்டேன். ஆனால் அவர்கள் சரியான நேரத்தில் எழுதியும் அது எனக்கு கிடைக்காதது பின்புதான் தெரிந்தது. ஆனாலும் அதன்பிறகு மேலும் அவர்களைத் துன்புறுத்தவில்லை.
பின் அவர்களது விடுமுறைப் பயணங்கள் எல்லாம் முடிந்ததும், திரும்பவும் அனுப்பிய பதிவு இது....
அது இப்போது உங்கள் பார்வைக்கு ...
Thursday, January 14, 2010
366. நீயா .. நானா? & சூர்யாவின் "அகரம்"
*
'காக்க காக்க' படத்தில் இதுவரை தமிழ் திரையுலகில் யாரும் செய்யாத அளவு காவலதி்காரியின் உடல் மொழிகளைக் கையாண்டபோது கூட இது இயக்குனரின் ஆளுமை என்றே நினைத்தேன். ஆனால் பாலாவின் பிதாமகனில் தான் வரும் பாத்திரத்தை மிக அழகாக ஆக்கியதைப் பார்த்ததும் சூர்யா என்ற நடிகனை நிரம்பப் பிடித்து விட்டது. ஆனால் பொங்கல் நாளான இன்று நடந்த நீயா நானா நிகழ்ச்சியைப் பார்த்ததும் அந்த 'மனிதனை' மிக மிகப் பிடித்து விட்டது.
'காக்க காக்க' படத்தில் இதுவரை தமிழ் திரையுலகில் யாரும் செய்யாத அளவு காவலதி்காரியின் உடல் மொழிகளைக் கையாண்டபோது கூட இது இயக்குனரின் ஆளுமை என்றே நினைத்தேன். ஆனால் பாலாவின் பிதாமகனில் தான் வரும் பாத்திரத்தை மிக அழகாக ஆக்கியதைப் பார்த்ததும் சூர்யா என்ற நடிகனை நிரம்பப் பிடித்து விட்டது. ஆனால் பொங்கல் நாளான இன்று நடந்த நீயா நானா நிகழ்ச்சியைப் பார்த்ததும் அந்த 'மனிதனை' மிக மிகப் பிடித்து விட்டது.
Sunday, January 10, 2010
365. நானும் பேய்களும்* ... 1
*
*
“வேப்ப மரத்தைக் காட்டி
பேயொண்ணு ஆடுதுன்னு
விளையாட்டா சொல்லி வைப்பாங்க”
பட்டுக்கோட்டைத் தலைவர் ரொம்ப அனுபவிச்சி இதை எழுதியிருக்கணும். சின்ன வயசில பேய்க்கதை கேட்காம வளர்ந்த குழந்தையாக யாரிருக்க முடியும். ஆனா யாரும் சொல்லிக் கொடுத்த பிறகு அந்த பயம் நம்ம மனசுக்குள்ள வருமோ .. தானாகவே வந்திருமோ தெரியவில்லை. எப்படியோ ஒரு வேப்ப மரம் எப்பவுமே எனக்குப் பேய் பயத்தைத் தந்தது உண்டு. ரொம்ப சின்ன வயசிலேயே – இரண்டு இரண்டரை வயதிலேயே – பள்ளிக்கூடம் போக ஆரம்பிச்சிட்டேனா. ( ஏன் அந்த வயசில பள்ளிக்கூடமெல்லாம் போக ஆரம்பிச்ச அப்டின்னு யாரும் கேட்டா அவங்க இதை வாசிக்கணுமே!) அப்பவுமே அந்த பயம் எனக்கு இருந்திச்சி. பாட்டையா பள்ளிக்கூடத்து காம்பவுண்டுக்கு – காம்பவுண்டுன்னா என்னமோன்னு நினச்சுக்காதீங்க; சும்மா ஒரு களிமண் சுவர்தான் – வெளியே ஒரு மரம் இருக்கும். வேப்ப மரம். மற்ற வேப்ப மரம் மாதிரி இல்லாம இது கீழேயே ரொம்ப பெருசா இருக்கும். அந்த தடித்த தண்டு பாகம் குட்டையாகவும் இருக்கும். ரொம்ப வயசான மரமாக இருந்திருக்குமோ என்னவோ மரம் உயரமா பெருசா இருக்கும். தடித்த வேர்ப்பகுதியோடு பிரமாண்டமா நிக்கிற அந்த மரத்தை பகலில் பார்த்தாலே ரொம்ப பெருசா தெரியும். ராத்திரி பார்த்த ரொம்ப பெருசா, பயமாவே இருக்கும். ராத்திரி ஏன் பார்த்தேன்னு கேப்பீங்களே .. ( அதுக்கு இங்க போகணும். ) அந்த மே மாசத்து ஜெபக்கூட்டங்களில் இருட்டில் விளக்கோடு முன்னே போவதற்கு எங்களுக்குள் பெரும்போட்டி இருக்கும். மற்ற இடங்களில் எல்லாம் ஜாலியாக போகும் நான் அந்த இருட்டில் அந்த வேப்ப மரத்தைத் தாண்டும்போதும் மட்டும் கொஞ்சம் பயத்தோடு போவேன். முடிந்தவரை அந்த மரத்தைப் பார்க்காமலே போக முயற்சிப்பதுண்டு. இருந்தாலும் அதைத் தாண்டும்போது ஏற்படும் பய உணர்வு அப்படியேதான் இருக்கும். இன்னும் அந்த மரம் அங்கேயே நிற்கிறதா என்று பார்க்க வேண்டும். அனேகமாக இருக்காது. அப்போதே சின்ன பாதையை மறைத்துவேரூன்றி நின்றது. இருந்தாலும் இப்போது போய்ப்பார்க்கணும் என்று ஆசையாக இருக்கிறது. (பழைய நினப்புடா, பேராண்டி!)
*
“வேப்ப மரத்தைக் காட்டி
பேயொண்ணு ஆடுதுன்னு
விளையாட்டா சொல்லி வைப்பாங்க”
பட்டுக்கோட்டைத் தலைவர் ரொம்ப அனுபவிச்சி இதை எழுதியிருக்கணும். சின்ன வயசில பேய்க்கதை கேட்காம வளர்ந்த குழந்தையாக யாரிருக்க முடியும். ஆனா யாரும் சொல்லிக் கொடுத்த பிறகு அந்த பயம் நம்ம மனசுக்குள்ள வருமோ .. தானாகவே வந்திருமோ தெரியவில்லை. எப்படியோ ஒரு வேப்ப மரம் எப்பவுமே எனக்குப் பேய் பயத்தைத் தந்தது உண்டு. ரொம்ப சின்ன வயசிலேயே – இரண்டு இரண்டரை வயதிலேயே – பள்ளிக்கூடம் போக ஆரம்பிச்சிட்டேனா. ( ஏன் அந்த வயசில பள்ளிக்கூடமெல்லாம் போக ஆரம்பிச்ச அப்டின்னு யாரும் கேட்டா அவங்க இதை வாசிக்கணுமே!) அப்பவுமே அந்த பயம் எனக்கு இருந்திச்சி. பாட்டையா பள்ளிக்கூடத்து காம்பவுண்டுக்கு – காம்பவுண்டுன்னா என்னமோன்னு நினச்சுக்காதீங்க; சும்மா ஒரு களிமண் சுவர்தான் – வெளியே ஒரு மரம் இருக்கும். வேப்ப மரம். மற்ற வேப்ப மரம் மாதிரி இல்லாம இது கீழேயே ரொம்ப பெருசா இருக்கும். அந்த தடித்த தண்டு பாகம் குட்டையாகவும் இருக்கும். ரொம்ப வயசான மரமாக இருந்திருக்குமோ என்னவோ மரம் உயரமா பெருசா இருக்கும். தடித்த வேர்ப்பகுதியோடு பிரமாண்டமா நிக்கிற அந்த மரத்தை பகலில் பார்த்தாலே ரொம்ப பெருசா தெரியும். ராத்திரி பார்த்த ரொம்ப பெருசா, பயமாவே இருக்கும். ராத்திரி ஏன் பார்த்தேன்னு கேப்பீங்களே .. ( அதுக்கு இங்க போகணும். ) அந்த மே மாசத்து ஜெபக்கூட்டங்களில் இருட்டில் விளக்கோடு முன்னே போவதற்கு எங்களுக்குள் பெரும்போட்டி இருக்கும். மற்ற இடங்களில் எல்லாம் ஜாலியாக போகும் நான் அந்த இருட்டில் அந்த வேப்ப மரத்தைத் தாண்டும்போதும் மட்டும் கொஞ்சம் பயத்தோடு போவேன். முடிந்தவரை அந்த மரத்தைப் பார்க்காமலே போக முயற்சிப்பதுண்டு. இருந்தாலும் அதைத் தாண்டும்போது ஏற்படும் பய உணர்வு அப்படியேதான் இருக்கும். இன்னும் அந்த மரம் அங்கேயே நிற்கிறதா என்று பார்க்க வேண்டும். அனேகமாக இருக்காது. அப்போதே சின்ன பாதையை மறைத்துவேரூன்றி நின்றது. இருந்தாலும் இப்போது போய்ப்பார்க்கணும் என்று ஆசையாக இருக்கிறது. (பழைய நினப்புடா, பேராண்டி!)
Thursday, January 07, 2010
364. யாருங்க இந்த பன்னீர்செல்வம் ?
*
"ரேணுகுண்டா" படம் பார்த்தேன். வேட்டைக்காரனுக்கு சண்டை போட்டுக்கிட்டு திரை விமர்சனம் எழுதிய அளவு இந்தப் பதிவுலகிற்குத் தெரியும்; இன்னும் வரப் போகிற அசலுக்கும், எந்திரனுக்கும் வரப்போகும் விமர்சனங்களை நினைத்தாலே பயமாக இருக்கிறது. ஆனால் இந்தச் சத்தத்தில் ரேணுகுண்டா மாதிரி படங்களுக்கு ஏன் விமர்சனங்கள் அதிகமாக இல்லையென நினைத்து வருத்தமாயுள்ளது.
எனக்கு இந்தப் படம் மிகவும் பிடித்தது; இது போன்ற படங்களுக்கு அல்லவா நிறைய விமர்சனங்கள் வரணும்; அதுதானே நல்ல படம் எடுப்பவர்களுக்குக் கிடைக்கும் டானிக். குப்பைகளை குப்பை என்று சொல்வதற்குப் பதில் மாணிக்கங்களை 'இவை நிஜமாகவே நல்ல மாணிக்கங்கள்' என்றால்தானே மாணிக்கக்காரர்களுக்கு மரியாதையும் சிறப்பும்.
கதைகளை சில விமர்சகர்கள் கொடுத்துவிட்டார்கள். ஆக அது தேவையில்லை.
"ரேணுகுண்டா" படம் பார்த்தேன். வேட்டைக்காரனுக்கு சண்டை போட்டுக்கிட்டு திரை விமர்சனம் எழுதிய அளவு இந்தப் பதிவுலகிற்குத் தெரியும்; இன்னும் வரப் போகிற அசலுக்கும், எந்திரனுக்கும் வரப்போகும் விமர்சனங்களை நினைத்தாலே பயமாக இருக்கிறது. ஆனால் இந்தச் சத்தத்தில் ரேணுகுண்டா மாதிரி படங்களுக்கு ஏன் விமர்சனங்கள் அதிகமாக இல்லையென நினைத்து வருத்தமாயுள்ளது.
எனக்கு இந்தப் படம் மிகவும் பிடித்தது; இது போன்ற படங்களுக்கு அல்லவா நிறைய விமர்சனங்கள் வரணும்; அதுதானே நல்ல படம் எடுப்பவர்களுக்குக் கிடைக்கும் டானிக். குப்பைகளை குப்பை என்று சொல்வதற்குப் பதில் மாணிக்கங்களை 'இவை நிஜமாகவே நல்ல மாணிக்கங்கள்' என்றால்தானே மாணிக்கக்காரர்களுக்கு மரியாதையும் சிறப்பும்.
கதைகளை சில விமர்சகர்கள் கொடுத்துவிட்டார்கள். ஆக அது தேவையில்லை.
Wednesday, January 06, 2010
363. பணம் பதவி பவுசு இருந்தால் ....?!
*
Ruchika's suicide: Feeble justice
August 12, 1990: SPS Rathore, a 1966-batch IPS officer and then IG, molests Ruchika Girhotra at the office of the Haryana Lawn Tennis Association.
September 3, 1990: Inquiry report by R.R. Singh, then DGP, indicts Rathore.
September 20, 1990 Ruchika is expelled from Sacred Heart Convent School for 'indiscipline'.
October 23, 1993: Her brother Ashu is arrested in 11 car theft cases.
December 28, 1993 Ruchika commits suicide.
November 1994: Rathore is promoted as the Additional Director-General of Police, Haryana.
November 1997 Ruchika's friend's mother Madhu Parkash moves the high court seeking a CBI probe.
August 21, 1998: High court directs the CBI to conduct an inquiry.
November 16, 2000 CBI files chargesheet holding Rathore guilty of molestation under Section 354 of the IPC.
July 2002 Rathore retires as DGP, Haryana.
December 21, 2009: CBI court gives six months of rigorous imprisonment and a fine of Rs 1,000 to Rathore. He gets bail the same day. Two years is the maximum punishment under the provisions.
Neighbours and friends crowd the large living room as the children stare goggle eyed but 32-year-old Aradhana Gupta still blanches when she recalls the moment in 1990 when her friend, Ruchika Girhotra, then a bright-eyed 14-year-old with a dream to make it big in tennis, was molested by Shambhu Pratap Singh Rathore, then inspector general of police (IGP), Haryana.
As if in slow motion, the scene unfolds before her eyes, Rathore pulling Ruchika towards him and Ruchika struggling to free herself.
"When she was released from his grip, she ran out like someone possessed. She dusted her clothes wherever he had touched her. Later, whenever we talked about it, she would break down. I could see her spirit was being shattered," says Aradhana, who was then only 13 but would counsel her friend daily, telling her not to worry. She would get justice one day.
Unfortunately, despite Aradhana's battle, braving harassment and threats, it hasn't happened. On December 23, after 400 adjournments in special CBI courts and over 40 adjournments in the high court and Supreme Court, Rathore was given six months imprisonment and a fine of Rs 1,000.
As he left the Chandigarh District Court with his lawyer wife, Abha, he even smiled, as if to mock the system he had once vowed to uphold. He even seemed optimistic that he would emerge victorious in reducing the punishment.
"I am filing an appeal against this order. Truth will prevail and I will win," he said with complete lack of irony. For Aradhana, who had pursued the case since it was first filed by her mother Madhu Parkash, 60, in November 1997, in the Punjab and Haryana High Court, it was a rude shock.
One that was shared in an unprecedented outpouring of outrage against the judgement, with MPs in Parliament saying the punishment handed out to Rathore was too light and social activists demanding a retrial.
But then the case seemed doomed from the start, when despite an inquiry by then director general of police (DGP) R.R. Singh holding Rathore prima facie guilty of molesting Ruchika and his recommendation to the state government that a case be registered against him, chief minister Hukam Singh of the Indian National Lok Dal (INLD) ignored it.
Rathore, now 68, was even promoted as the additional DGP in 1994 when Bhajan Lal was the chief minister. It was just a few months after Ruchika committed suicide. Five years later, the INLD government led by Om Prakash Chautala made him the DGP of the state, where he stayed on till December 2000, despite the CBI chargesheeting him in the molestation case in January the same year.
Such was Rathore's clout that he even managed to thwart efforts to lodge an FIR against him. On May 28, 1991, the Government okayed filing of a chargesheet against him but even that didn't happen till June 30, 1992, when Legal Remembrancer R.K. Nehru said that the Haryana government was not competent to issue a chargesheet to Rathore and it would be appropriate to get an FIR registered instead.
That didn't happen. For several months even the case file went missing from the government records though it was found later.
In her own words
"Mr Rathore caught hold of my hand. He pressed his body against mine. I tried getting rid of Mr Rathore by pushing him away with one hand which Mr Rathore was not holding. I was shocked and became nervous with the behaviour of Mr Rathore. In the mean time Reemu (Aradhana Gupta) came into the room and on seeing her Mr Rathore released me and fell down in his chair. Mr Rathore asked Reemu to go out of his room and bring Mr Thomas, the coach, with her. But she refused and then Mr Rathore rebuked Reemu loudly, asking her to bring the coach, Mr Thomas. Mr Rathore insisted that I stay in his room but I ran out. I told Reemu whatever Mr Rathore had done. She had also seen Mr Rathore misbehaving with me. I was so afraid and nervous that I asked Reemu what we should do now. We were afraid that since Mr Rathore is the Inspector General of Police, he may involve or harass our parents. Therefore, we decided not to inform our parents or anybody else about the incident. On August 13, we did not go to play. Next day, we went to play tennis and when we were leaving, the ball picker Mr Paltoo said Mr Rathore was calling me again. It was then that we decided to inform our parents. Reemu narrated the incident to my father and after that I went to her house and told her mother, Madhu."
In all this, Rathore was not suspended for a single day. Instead, Ruchika's family was harassed unrelentingly. Eleven cases were filed against her brother, Ashu, then 16, and now a transporter in Panchkula. Her father, Subhash Chander Girhotra, now 68, Rathore's exact age, a manager with the Oriental Bank of Commerce, was threatened, harassed in office and left with no choice but to quit.
He was forced to sell his Sector 6 house after Ruchika filed a complaint with the police, seeking registration of a molestation case. Goons would man their locality and their house would be attacked with stones. Ruchika was stalked and even rusticated from Sacred Heart Convent School on grounds of "indiscipline".
What next
- The Parkash family can seek a retrial, adding Section 306 of the IPC for abetment to suicide.
- Ruchika's family is still hesitant to come out in the open, and hopes that the court will take notice and intervene in the case.
- Parkash's lawyer Pankaj Bhardwaj says a retrial will be possible only through media-inspired public pressure.
Almost a prisoner in her own home, her family in ruins, her gleaming sporting future shattered, Ruchika felt there was nothing to live for, recalls Aradhana. "More than what happened to her, she was bothered about what her brother and father were passing through. She felt responsible for all that." She committed suicide on December 28, 1993.
"I was busy with my BA exams and hadn't spoken to her for some days," says Aradhana, still shaking her head at the waste of a young life. Her family went underground, not even accessible to the Parkashs. Even Aradhana and her father were not spared. "When I was doing my MBA in Kurukshetra, my parents would get calls that someone has kidnapped me."
Her father, a chief engineer with the Haryana Agriculture Marketing Board, was chargesheeted 13 times for alleged corruption and even demoted as superintending engineer.
But never did the family think of withdrawing the case. "We were threatened but we were never intimidated," says Madhu, who was the first person Ruchika confided in after the molestation, having lost her own mother when she was just 12. They are disappointed and yet relieved.
Says Aradhana, "A message has been sent out that you might be a top police officer, but you can't get away from your sins. The nation and the media are now with us. But this is not enough. We will fight until he gets a harsher sentence."
They are examining their options, and as Parkash's lawyer Pankaj Bhardwaj says, they believe it will be possible only thanks to public pressure. "He should have been charged under Section 306 of the IPC for abetment to suicide in which the maximum punishment is 10 years. But the CBI didn't challan him under that section. We will still seek a retrial and ask for a harsher sentence," says Bhardwaj.
The Punjab and Haryana High Court dropped Section 306 in 2003 and the CBI said it was investigating only charges under Section 354. "In the absence of adequate support from the agency, the high court rejected the application for abetment to suicide," says Parkash.
Aradhana, Reemu to Ruchika, the lone witness to the molestation, and now settled in Sydney, has been in India for two months with her husband Aman Gupta.
Life has moved on but it hasn't been the same. Her favourite sport, tennis, and so much else died along with Ruchika. "I remember Rathore used to watch us for hours everyday as we played tennis. We respected him as a senior police officer who was heading our tennis organisation.
But we could never tell that he looked at us in any way other than as his daughters. He used to chide us for wearing long skirts. "You can't play in long skirts", he would say. We had to fold them. "How could a police officer behave like that?"
It is a question that defies a humane answer. And it is an answer that sends chills down the spine of any parent.
Making justice work
Intense media scrutiny helped conviction in these high-profile cases as well.
-Nitish Katara, a management graduate, was seeing his classmate Bharati Yadav which her brother Vikas and cousin Vishal, didn't approve of. Nitish was abducted and murdered by them on February 17,2002, and his battered, mutilated body was found three days later. A number of witnesses repudiated their initial testimony as Vikas was the son of influential criminal-politician D.P. Yadav. Thanks to intense media scrutiny, however, Vikas and Vishal were sentenced to life imprisonment in 2008.
- Priyadarshini Mattoo, a 25-year-old law student, was raped and murdered on January 23, 1996, by Santosh Kumar Singh. He was acquitted three years later by a local court which led to a massive public outcry. The CBI challenged the judgement in the Delhi High Court on February 29, 2000. The matter was then dealt expeditiously and the judgement was reached in 42 days. It overturned the original acquittal order and held Singh guilty of murder and rape.
- Jessica Lall On April 29, 1999, Lall was shot dead at Tamarind Court by Manu Sharma, son of a senior Haryana Congress leader, when she refused to serve him a drink. Six years later, a Delhi court acquitted all those charged with Lall's murder. A sting operation showed how the witnesses were pressured to turn hostile. Public anger led to the reopening of the case and Sharma was held guilty. He was sentenced to life imprisonment by the Delhi High Court in 2006.
Ruchika's suicide: Feeble justice
August 12, 1990: SPS Rathore, a 1966-batch IPS officer and then IG, molests Ruchika Girhotra at the office of the Haryana Lawn Tennis Association.
September 3, 1990: Inquiry report by R.R. Singh, then DGP, indicts Rathore.
September 20, 1990 Ruchika is expelled from Sacred Heart Convent School for 'indiscipline'.
October 23, 1993: Her brother Ashu is arrested in 11 car theft cases.
December 28, 1993 Ruchika commits suicide.
November 1994: Rathore is promoted as the Additional Director-General of Police, Haryana.
November 1997 Ruchika's friend's mother Madhu Parkash moves the high court seeking a CBI probe.
August 21, 1998: High court directs the CBI to conduct an inquiry.
November 16, 2000 CBI files chargesheet holding Rathore guilty of molestation under Section 354 of the IPC.
July 2002 Rathore retires as DGP, Haryana.
December 21, 2009: CBI court gives six months of rigorous imprisonment and a fine of Rs 1,000 to Rathore. He gets bail the same day. Two years is the maximum punishment under the provisions.
Neighbours and friends crowd the large living room as the children stare goggle eyed but 32-year-old Aradhana Gupta still blanches when she recalls the moment in 1990 when her friend, Ruchika Girhotra, then a bright-eyed 14-year-old with a dream to make it big in tennis, was molested by Shambhu Pratap Singh Rathore, then inspector general of police (IGP), Haryana.
As if in slow motion, the scene unfolds before her eyes, Rathore pulling Ruchika towards him and Ruchika struggling to free herself.
"When she was released from his grip, she ran out like someone possessed. She dusted her clothes wherever he had touched her. Later, whenever we talked about it, she would break down. I could see her spirit was being shattered," says Aradhana, who was then only 13 but would counsel her friend daily, telling her not to worry. She would get justice one day.
Unfortunately, despite Aradhana's battle, braving harassment and threats, it hasn't happened. On December 23, after 400 adjournments in special CBI courts and over 40 adjournments in the high court and Supreme Court, Rathore was given six months imprisonment and a fine of Rs 1,000.
As he left the Chandigarh District Court with his lawyer wife, Abha, he even smiled, as if to mock the system he had once vowed to uphold. He even seemed optimistic that he would emerge victorious in reducing the punishment.
"I am filing an appeal against this order. Truth will prevail and I will win," he said with complete lack of irony. For Aradhana, who had pursued the case since it was first filed by her mother Madhu Parkash, 60, in November 1997, in the Punjab and Haryana High Court, it was a rude shock.
One that was shared in an unprecedented outpouring of outrage against the judgement, with MPs in Parliament saying the punishment handed out to Rathore was too light and social activists demanding a retrial.
But then the case seemed doomed from the start, when despite an inquiry by then director general of police (DGP) R.R. Singh holding Rathore prima facie guilty of molesting Ruchika and his recommendation to the state government that a case be registered against him, chief minister Hukam Singh of the Indian National Lok Dal (INLD) ignored it.
Rathore, now 68, was even promoted as the additional DGP in 1994 when Bhajan Lal was the chief minister. It was just a few months after Ruchika committed suicide. Five years later, the INLD government led by Om Prakash Chautala made him the DGP of the state, where he stayed on till December 2000, despite the CBI chargesheeting him in the molestation case in January the same year.
Such was Rathore's clout that he even managed to thwart efforts to lodge an FIR against him. On May 28, 1991, the Government okayed filing of a chargesheet against him but even that didn't happen till June 30, 1992, when Legal Remembrancer R.K. Nehru said that the Haryana government was not competent to issue a chargesheet to Rathore and it would be appropriate to get an FIR registered instead.
That didn't happen. For several months even the case file went missing from the government records though it was found later.
In her own words
"Mr Rathore caught hold of my hand. He pressed his body against mine. I tried getting rid of Mr Rathore by pushing him away with one hand which Mr Rathore was not holding. I was shocked and became nervous with the behaviour of Mr Rathore. In the mean time Reemu (Aradhana Gupta) came into the room and on seeing her Mr Rathore released me and fell down in his chair. Mr Rathore asked Reemu to go out of his room and bring Mr Thomas, the coach, with her. But she refused and then Mr Rathore rebuked Reemu loudly, asking her to bring the coach, Mr Thomas. Mr Rathore insisted that I stay in his room but I ran out. I told Reemu whatever Mr Rathore had done. She had also seen Mr Rathore misbehaving with me. I was so afraid and nervous that I asked Reemu what we should do now. We were afraid that since Mr Rathore is the Inspector General of Police, he may involve or harass our parents. Therefore, we decided not to inform our parents or anybody else about the incident. On August 13, we did not go to play. Next day, we went to play tennis and when we were leaving, the ball picker Mr Paltoo said Mr Rathore was calling me again. It was then that we decided to inform our parents. Reemu narrated the incident to my father and after that I went to her house and told her mother, Madhu."
In all this, Rathore was not suspended for a single day. Instead, Ruchika's family was harassed unrelentingly. Eleven cases were filed against her brother, Ashu, then 16, and now a transporter in Panchkula. Her father, Subhash Chander Girhotra, now 68, Rathore's exact age, a manager with the Oriental Bank of Commerce, was threatened, harassed in office and left with no choice but to quit.
He was forced to sell his Sector 6 house after Ruchika filed a complaint with the police, seeking registration of a molestation case. Goons would man their locality and their house would be attacked with stones. Ruchika was stalked and even rusticated from Sacred Heart Convent School on grounds of "indiscipline".
What next
- The Parkash family can seek a retrial, adding Section 306 of the IPC for abetment to suicide.
- Ruchika's family is still hesitant to come out in the open, and hopes that the court will take notice and intervene in the case.
- Parkash's lawyer Pankaj Bhardwaj says a retrial will be possible only through media-inspired public pressure.
Almost a prisoner in her own home, her family in ruins, her gleaming sporting future shattered, Ruchika felt there was nothing to live for, recalls Aradhana. "More than what happened to her, she was bothered about what her brother and father were passing through. She felt responsible for all that." She committed suicide on December 28, 1993.
"I was busy with my BA exams and hadn't spoken to her for some days," says Aradhana, still shaking her head at the waste of a young life. Her family went underground, not even accessible to the Parkashs. Even Aradhana and her father were not spared. "When I was doing my MBA in Kurukshetra, my parents would get calls that someone has kidnapped me."
Her father, a chief engineer with the Haryana Agriculture Marketing Board, was chargesheeted 13 times for alleged corruption and even demoted as superintending engineer.
But never did the family think of withdrawing the case. "We were threatened but we were never intimidated," says Madhu, who was the first person Ruchika confided in after the molestation, having lost her own mother when she was just 12. They are disappointed and yet relieved.
Says Aradhana, "A message has been sent out that you might be a top police officer, but you can't get away from your sins. The nation and the media are now with us. But this is not enough. We will fight until he gets a harsher sentence."
They are examining their options, and as Parkash's lawyer Pankaj Bhardwaj says, they believe it will be possible only thanks to public pressure. "He should have been charged under Section 306 of the IPC for abetment to suicide in which the maximum punishment is 10 years. But the CBI didn't challan him under that section. We will still seek a retrial and ask for a harsher sentence," says Bhardwaj.
The Punjab and Haryana High Court dropped Section 306 in 2003 and the CBI said it was investigating only charges under Section 354. "In the absence of adequate support from the agency, the high court rejected the application for abetment to suicide," says Parkash.
Aradhana, Reemu to Ruchika, the lone witness to the molestation, and now settled in Sydney, has been in India for two months with her husband Aman Gupta.
Life has moved on but it hasn't been the same. Her favourite sport, tennis, and so much else died along with Ruchika. "I remember Rathore used to watch us for hours everyday as we played tennis. We respected him as a senior police officer who was heading our tennis organisation.
But we could never tell that he looked at us in any way other than as his daughters. He used to chide us for wearing long skirts. "You can't play in long skirts", he would say. We had to fold them. "How could a police officer behave like that?"
It is a question that defies a humane answer. And it is an answer that sends chills down the spine of any parent.
Making justice work
Intense media scrutiny helped conviction in these high-profile cases as well.
-Nitish Katara, a management graduate, was seeing his classmate Bharati Yadav which her brother Vikas and cousin Vishal, didn't approve of. Nitish was abducted and murdered by them on February 17,2002, and his battered, mutilated body was found three days later. A number of witnesses repudiated their initial testimony as Vikas was the son of influential criminal-politician D.P. Yadav. Thanks to intense media scrutiny, however, Vikas and Vishal were sentenced to life imprisonment in 2008.
- Priyadarshini Mattoo, a 25-year-old law student, was raped and murdered on January 23, 1996, by Santosh Kumar Singh. He was acquitted three years later by a local court which led to a massive public outcry. The CBI challenged the judgement in the Delhi High Court on February 29, 2000. The matter was then dealt expeditiously and the judgement was reached in 42 days. It overturned the original acquittal order and held Singh guilty of murder and rape.
- Jessica Lall On April 29, 1999, Lall was shot dead at Tamarind Court by Manu Sharma, son of a senior Haryana Congress leader, when she refused to serve him a drink. Six years later, a Delhi court acquitted all those charged with Lall's murder. A sting operation showed how the witnesses were pressured to turn hostile. Public anger led to the reopening of the case and Sharma was held guilty. He was sentenced to life imprisonment by the Delhi High Court in 2006.
Saturday, January 02, 2010
362. சில நிஜங்களும் ஒரு கற்பனையும் ..
***
எல்லோருக்கும் என் இனிய புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள்.
***
நானும் மிகவும் உற்சாகமாக 'நீயா? நானா?' நிகழ்ச்சி பற்றி மகிழ்ச்சியாக ஒரு பதிவு போட்டேன். ஏழை மாணவர்களுக்குக் கல்விக் கடன் பற்றிய நிகழ்ச்சி அது. ந்ன்றாகச் செய்திருக்கிறார்களே என்று நினைத்தேன். ஆனால் புத்தாண்டன்று அதே நிகழ்ச்சி 'இந்தப் புத்தாண்டு எப்படியிருக்கப் போகிறது?' என்று ஐந்து ஜோதிடர்களை வைத்து ஒரு நிகழ்ச்சி நடத்தியது. எல்லோரும் ஏதேதோ ராசி அது இதுன்னு பேசினாங்க. எரிச்சலில் முழுவதும் பார்க்கவில்லை. 2010 எப்படியிருக்கும்; எந்த ராசிக்காரருக்கு நல்லா இருக்கும் என்று ஒரு பட்டிமன்றம் மாதிரி ... இந்த ஐந்து ஜோதிடர்களில் ஓரிருவர் ஏற்கெனவே வந்து 'வாங்கிக் கட்டிக்கிட்டு' போனவங்க மாதிரி தெரிஞ்சிது.
கடைசியில் ஒரு பங்களிப்பாளருக்கு குலுக்குச்சீட்டு முறையில் பரிசு கொடுப்பதாக ஒரு ஏற்பாடு. குலுக்குச் சீட்டு எடுப்பதற்கு முன் அந்த ஐந்து ஜோதிடர்களிடம் எந்த ராசிக்காரருக்குப் பரிசு கிடைக்கும் என்று கோபிநாத் கேட்க, அந்த ஐவரும் ஆளுக்கொரு ராசி சொன்னார்கள். அவர்களில் ஒருவரே குலுக்குச் சீட்டை எடுக்க, பரிசு கிடைத்தவர் அவர்கள் சொன்ன அந்த ஐந்து ராசியிலும் இல்லாதவர்!! :)
Friday, January 01, 2010
361. WHY I AM NOT A MUSLIM ...3
*
ஏனைய பதிவுகள்:
*
CHAPTER II
ஏனைய பதிவுகள்:
*
CHAPTER II
THE ORIGINS OF ISLAM
IGNAZ GOLDZIHER:
இஸ்லாமிய வரலாற்றுக் குறிப்புகள் பல மாற்றுச் சிந்தனைகளின் தொகுப்பு. முகமது புதிய கருத்துக்களாக ஏதும் கூறவில்லை. மனிதன் இறையருளைப் பெற அவனுக்கு ஏற்கெனவே இருந்த வழிமுறைகளி்ல் பெரிதாக மாற்றம் ஏற்படுத்திவிடவில்லை.
அரேபிய நபி கூறியவைகள் ஏற்கெனவே இருந்து வந்த கருத்துக்களில் உள்ள சிறப்பானவைகளின் தொகுப்பாகும். யூத, கிறித்துவ, இன்னும் பிற பாரம்பரியங்களோடு ஏற்படுத்திக் கொண்ட தொடர்பால் அவருக்குக் கிடைத்தவைகளின் தொகுப்பே அது.
*
அரேபிய சிலை ஆராதனை:
குரானின் பல பகுதிகள் ஏற்கெனவே இருந்த சமய வழிமுறைகளின் மேல் பூசப்பட்ட இஸ்லாமிய (வார்னிஷ்) பூச்சுதான். (the Islamic varnish only thinly covers a heathen substratum) சான்று: சுரா 113. (தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு சரியாக புரியாததால் நூலிலுள்ள ஆங்கிலத்தையே தருகிறேன்.) 'I seek refuge in the Lord of the Daybreak, from the evil of what He has created; and from the evil of the night when it comes on; and from the evil of the witches who blow upon knots, and from the evil of the envious when he envies.'
Subscribe to:
Posts (Atom)