1066. ஒத்த செருப்பு

*

பார்த்திபனின் ...

ஒத்த செருப்பு 

சைஸ் 7

இப்போதெல்லாம் படம் ஒரு வாரத்திற்குள் ஓடி விடுகிறதே என்றெண்ணி மூன்றாவது நாளே மழையோடு ஓடிப் போய் பார்த்தேன் - கட்டாயம் பார்த்து விட வேண்டும் என்ற ஆசையுடன். பார்த்திபன் கொடுத்த முன்னுரையும் அப்படி  ஈர்த்தது; படத்திற்குப் பின் வந்த அவரது பின்னுரையும் பாவமாக என்னை தியேட்டர் பக்கம் இழுத்தது.

படத்தின் நேரம் 2 மணி நேரம் என்று போட்டிருந்தது. அப்படி தெரியவில்லை. முதல் பாதியே வெகு விரைவில் வந்ததாகத் தோன்றியது. அடுத்த பாதியும் அதே வீச்சில் படம் நடந்து முடிந்தது. படம் முடிந்து எழுத்துக்கள் வர ஆரம்பிக்கும் போதும் சில வசனங்கள் வந்து விழுந்தன. படமும் தொடர்ந்து இரண்டே மணி நேரத்தில் எடுத்தது போல் - one-act scene போல் தோன்றியது. நிச்சயம் அதற்கான காரணங்கள் இரண்டு; ஒன்று: திரைக்கதை - தொய்வில்லாமால் தொடர்ந்து, நாடகத்தில் ஒரே சீனில் கதை நடக்குமே அது போல் மிக நேர்த்தியாகக் குழப்பமில்லாமல் தொடர்ந்து நடந்தது. இரண்டாவது: எடிட்டிங். (சுதர்சன்) தொய்வில்லாமல் இருந்ததற்கு அதுவும் ஒரு நல்ல காரணியாக இருக்க வேண்டும்.

படம் பற்றிச் சொல்ல வேண்டுமானால், இது ஒரு action-thriller. நாலைந்து கொலைகள் அல்லது மரணங்கள். கொடுமையான கொலைகள். ரத்தமும், இன்னும் வேறு உடல் திரவங்களும் நம்மீது அவ்வப்போது தெறித்து விழுகின்றன. கொலைகார சத்தம் காதைக் கொடூரமாக அறுக்கின்றது. ஒவ்வொரு கொலைக்களமும் கண்முன் விரிகிறது. அச்சத்துடம் ”பார்க்க” வேண்டியதிருக்கிறது - அது ஒரு நிகழ்வாக நம் முன் தெரியாவிட்டாலும். கதாநாயகன் - Is he normal or subnormal? என்ற கேள்வி நம்மைத் துரத்திக் கொண்டே வருகிறது. Joke அடிக்க முடியாத இடத்திலும் Joke அடிக்கிறார் - அதுவும் வேகமாக வந்து நம் மீது மோதி சட்டென மறைந்து போகிறது.

காவல் நிலையத்தில் ஒரே ஒரு அறை.ஒரு பக்கம் ஒரு சுவர் - காந்தி படத்துடன். நடுவில் கதை நாயகன். முன்னால் ஒரு மேசையும் நாற்காலியும். மேசை மேல் ஒரு பட்டம் - வாலில்லாதது; மாஞ்சா நூல் இல்லாதது. பக்கத்தில் ஒரு சன்னல். அது வழியே தெரியும் ஒரு மரக்கிளை.

படத்தில் பிடித்த இன்னொரு விஷயம். பின்னணிக் குரல்கள். அதிகமெல்லாம் இல்லை. ஐந்தாறு குரல்கள் மட்டும் பின்னணியில் ஒலித்தன. அதில் வரும் பெரிய போலீஸ் அதிகாரியின் மிரட்டல் இல்லாத குரல் .. அதைவிட மனோதத்துவ மருத்துரான பெண்மணியின் குரல். (ஒரு வேளை அந்தப் பின்குரல் நடிகை ரோகிணியின் குரலாக இருக்குமோ? தெரியவில்லை.) மிக அழகான குரல். சாந்தமும், அன்பும், அமைதியுமான குரல். கதாநாயகனுக்கு அந்த டாக்டரைப் பிடித்தது. எனக்கு அந்த டாக்டரின் குரல் மிகவும் பிடித்தது. படத்தின் சூழலுக்கும் மிகப் பொருத்தமாகவும் அமைந்திருந்தது.

கதாநாயகன் Is he normal or subnormal? என்று கேட்டிருந்தேன். அவன் நிச்சயமாக super-normal என்று தான் சொல்ல வேண்டும். மூன்று கொலை செய்து விட்டு காவல் நிலையத்திலிருந்து விடுபட்டு தன் நோய்வாய்ப்பட்ட மகனோடும் அவனது பட்டத்தோடும் பத்திரமாக வெளியே செல்ல வேண்டுமானால் அவன் நிச்சயமாக பெரிய புத்திசாலி தானே!

ஒரே நடிகன். அவ்வப்போது காமிராவிற்குப் பின்னாலிருந்து வரும் சில பல குரல்கள். ஒரே இடம். மாறாத காட்சி. முன்புலம், பின்புலம் எல்லாம் ஒன்றேதான்.  பாட்டு கிடையாது. ஒரு தமிழ்ப்படம் - அதில் காதல், பாட்டு, சண்டை இல்லாவிட்டாலும் இது ஒரு தமிழ்ப்படம். ஆச்சரியமாக இல்லை? இப்படி ஒரு படம். ஒரே போர் என்று சொல்வதற்கான அத்தனைக் காரணிகளும் இருந்தும் தொய்வில்லாமல் நேர்கோட்டில் செல்லும் படம். இப்படி படம் எடுக்க ஒரு தைரியம் வேண்டும். பார்த்திபனுக்கு அது அதிகமாகவே இருக்கிறது. ‘குடைக்குள் மழை’ என்றொரு படம் எடுத்தார். பார்க்கவில்லை. ஆனால் படம் வந்து ‘சுருண்ட’ பிறகு “இப்படத்தை நான் எடுக்காமல் வேறு ”பெரிய” - பக்க பலம் உள்ள - நடிகர்கள் எடுத்திருந்தால் இதை ஆஹா .. ஓஹோ .. என்று சொல்லியிருப்பார்கள். நான் அப்படிப்பட்ட பின்புலம் இல்லாத ஆள்” என்று சோகமாக பார்த்திபன் சொல்லியிருந்தார். இப்படத்திற்கும் அவர் அதைச் சொல்லும்படியான சூழல் இல்லாமல் போனால் - பார்த்திபனுக்கும் நல்லது; தமிழ்த் திரையுலகிற்கும் நல்லது.  

இப்போதெல்லாம் பின்னணி இசை / சத்தம் என்னை மிகவும் துன்புறுத்துவதாகவே தெரிகிறது. படத்தின் வசனங்கள் பல என் காதுகளுக்கு வருவதற்கு முன்பே பின்னணி சத்தம் வந்து குழப்பி விடுகிறது. இந்தக் ”குற்றப் பின்னணிக்குப்” பின்னால் இருப்பது என் செவித் திறனா அல்லது தியேட்டர் ஆப்ரேட்டர்களின் சதியா என்பது எனக்கு இதுவரை புரியவில்லை. இந்தப் படத்தில் அந்தக் குழப்பம் நிச்சயமாக இல்லை. வசனம் அட்சர சுத்தமாகக் காதில் விழுந்தது. பெருமை யாருக்கு? - சத்யா / சந்தோஷ் சுப்ரமணியம் / ரெசூல் பூக்குட்டி?


பி.கு.: இதை ப்ளாக்கில் போடுவதற்கு முன் ஒரு படத்தோடு போடலாமென நினைத்து கூகுள் ஆண்டவரின் images பகுதியைத் திறந்தால் அத்தனை எண்ணத்தில் படங்கள் நிறைந்து கிடக்கின்றன. அப்படியானால் மக்கள் மத்தியில் படம் நன்கு ‘நின்று” விட்டது என்றே நினைக்கின்றேன். 

பார்த்திபனுக்கு என் வாழ்த்துகளும், பாராட்டுகளும்


பி;கு. தாண்டிய இன்னொரு பி.கு.:  மகாமுனி படத்தின் துணை இயக்குநரும் நண்பராகி விட்ட கிருஷ்ண குமார் என் பதிவில் நான் செய்த தவற்றைத் திருத்த நக்கீரன் மாதிரி ”எங்கெங்கே குற்றம் இருக்கிறதோ அங்கெல்லாம் அவதாரமெடுத்து தவற்றை எடுத்துரைப்பேன்” என்பது மாதிரி இங்கேயும் இறங்கி வந்து விட்டார்.



பின்னணிக் குரல்கள் பற்றிச் சொல்லும் போது மனோதத்துவ மருத்துரான பெண்மணியின் குரல் எனக்குப் பிடித்தது என்றும், அது யார் குரலாக இருக்கலாமென நான் நினைத்தது பற்றி எழுதியிருந்தேன். அது ஒரு தகவல் பிழை என்று கூறி பின் குரல் கொடுத்த இரு பெண்கள் பற்றி கூறினார். அதையும் சேர்த்து விடுகிறேன்: மனோதத்துவ மருத்துரான பெண்மணியின் குரல் தீபா வெங்கட். நல்ல மிருதுவான குரல். பிடித்தது. மாசிலாமணியின் - அதாங்க இப்படத்தில் பார்த்திபனின் பெயர் -  மனைவிக்காகக் குரல் கொடுத்தது நடிகை காயத்திரி. 

மிக்க நன்றி கிருஷ்ண குமார்.

1065. Magamuni - Official Making | Arya | Santhakumar | Mahima Nambiar, Indhuja

1064. MY BYTES FROM "MAKING OF MAHAMUNI"

*

திரைப்படங்கள் எடுக்கும் போது still photographyக்கு ஒருவரையும், making of the movie எடுப்பதற்கு வேறொருவரையும் அமர்த்தி விடுவார்கள். மகாமுனி படத்தின் making of the movieக்கு மாணவ நண்பன் பாபி ஜார்ஜ் பொறுப்பாக இருந்தார். பயங்கர landscape photographer என்று மட்டும் நினைத்திருந்தேன். சிறப்பாக இந்தப் பொறுப்பையும் மிக மிக அழகாகச் செய்திருந்தார். அந்தப் படத்தின் ஒரு பாகத்தை எனக்கு எடிட்டிங் செய்யும் போது நானும் அருகில் இருந்தேன். ’நொற நாட்டியம் பிடித்த வேலை’ என்பார்கள் .. தெரியுமா? அத்தனை ஒண்ணுக்குள் ஒண்ணாக மிகவும் intricate ஆன வேலையாகத் தோன்றியது. எடிட்டருக்கு முதல் பாடமே ஒரு மணி நேரத்தைத் தாண்டி எடிட்டிங் மேஜையில் உட்காராமல் அவ்வப்போது ரெஸ்ட் எடுக்கணும் என்றார் அப்போது எடிட்டிங் செய்து கொண்டிருந்த இளம் உதவி எடிட்டர். என்னிடம் துப்பரவாக இல்லாத நிறைய்ய்ய்ய நினைவாற்றல் இருக்க வேண்டும். செதுக்கி சீர் தூக்கும் கடின வேலை.

அந்தந்த சினிமாவோடு தொடர்புடையவர்களின் நேர்காணல்களும், படத்தின் முக்கிய சீன்களும் வைத்து making of the movie தொகுக்கிறார்கள். அதற்காக என்னிடமும் என் மனதில் தோன்றுவதைப் பேச, ஜார்ஜ் அவரது காமிரா முன் அமரச் செய்தார். இது போல் எடுக்கும் துண்டுப்படங்களை bytes என்று அழைக்கிறார்கள். என்னுடைய bytes என்னிடம் கொடுத்து படம் வரும்வரை வெளியில் காண்பிக்காமல் ரகசியமாக வைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்றார். பத்திரமாக வைத்திருந்தேன். ஒரே ஒரு ஜீவனுக்கு மட்டும் ஒரே ஒரு தடவை காட்டினேன். இதோ இப்போது அவைகளை வெளியே எடுக்கலாமாம்.

நீங்களும் பாருங்கள் ...

காணொளி ஓடவில்லையென்றால் https://www.youtube.com/watch?v=lJa0S5asiBsே வாங்களேன் ...

**

1063. மகாமுனி - A REVIEW IN INDIAN EXPRESS

I am not into the business of commercialising cinema: Magamuni director Santhakumar

Director Santhakumar discusses Arya-starrer Magamuni, which hit screens on September 6.

Santhakumar describes himself as a loner. After a pause, he says he is a recluse. It took a long time for him to figure out if it was the right thing to pursue filmmaking. “I think, travel, write and let films happen,” adds Santhakumar, who made his directorial debut in 2011 with Mouna Guru. “Everything has become like a competition and I am an odd one out. I see myself as a free-flowing river,” he muses. At home, as a teenager, he didn’t have a movie-crazy atmosphere though he accompanied his mother occasionally to theaters. “There was a creative side to me, of course,” Santhakumar acknowledges.

Advertising

The director comes from a family of soldiers. His mother’s relatives were landlords and hunters. “My great-grandfather was part of the Indian Army. Actually, we thought he passed away, but he was imprisoned in Iraq. They freed him post-Independence,” recalls Santhakumar.

Our conversation shifts to filmmaking. We point out both Mouna Guru and Magamuni are arthouse films and Santhakumar is glad to have directed both. “In the past few years, the industry has been pushing boundaries in terms of content. It allows me to choose a path that is fulfilling,” he adds.

Santhakumar doesn’t write scripts for specific actors, but his inspiration starts with the lead character. “I spend a lot of time in building characters. My movies are unique because my lifestyle is unique. I neither fit in with any crowd nor associate with hypocrites. I am like a cat. When I don’t make films, I am home-bound,” he smiles.

Santhakumar gets reflective and reveals that as a child, he had an ambition, laced with angst at one time. “Though I decided to become a filmmaker, I was a bright student in school and got the first rank. I still am like that, except there’s a part of me which has begun to feel like I am in a God mode. After my mother passed away, there was nobody to support my filmmaking ambitions. But deep down, I wanted to be appreciated,” he recalls.

Santhakumar’s movies rely on travelling and stories. “I am not into the business of commercialising cinema. I want to make the audience smile, laugh, feel and cry for my characters. What constitutes a good movie will keep changing over time,” says Santhakumar, adding, he wants the audience to travel with him throughout.

Santhakumar writes like a novelist. He adds, “Normally, for a film, meetings with the writers happen every day and ideas are thrown around, as the story is assembled. Once I zero in on the idea, I need complete solitude to write further. I think of an unusual situation I can put my character in and expand slowly. A part of me is there in all my characters.”

Santhakumar says Magamuni is a soulful film. “I wanted to work on a dual-role. As a writer, it excites me to do a character study of both the characters. I first wrote Maha and then Muni. The idea is to balance both the ‘beast’ and ‘wisdom’ modes in human beings. I wanted the ‘Muni’ character to be a teacher and be able to explain certain things including Karma, caste, spirituality,” he grins.

POPULAR PHOTOS

Inside Anushka Sharma and Virat Kohli’s beach vacation

Many moods of Hina Khan

Happy Onam 2019: Malayalis celebrate the harvest festival across India

Santhakumar wants his actors to become ‘characters’ and surrender themselves completely to the script. “Only certain actors can play certain roles. Had my producer suggested Arya for Magamuni five years ago, I would have refused to cast him. But I liked Arya for his mental strength and how he handled himself after a financial loss. A lot of people take to alcoholism when things go wrong, but he became a cyclist, investing his energy in a positive way. He withstood pain, which was inspiring. All I demanded from him was to do the role passionately.”

It took eight years for Santhakumar to start work on his second film, Magamuni. “After Mouna Guru, one of the senior directors I respect, dissed the film. Because of certain political reasons, Mouna Guru was not promoted well and it flopped. I was devastated but gained some perspective over these years,” he shares.

Santhakumar is a believer, unlike most of the filmmakers who address caste. “I was an atheist, but Mouna Guru changed everything. When I was writing the script, a lot of existential questions started haunting me. I started meditation to de-fragmentise my thoughts. That’s when I started to explore God. From childhood, the concept itself is shown as a different entity. Be it Jesus or Buddha, they were also human beings before attaining the ‘Godly’ status. They were born to parents, like us,” ruminates Santhakumar.

Mostly, Santhakumar spends time reading. “I want my thoughts to liberate me. Also, I like my ‘me time’,” he says.

What’s next? “I have ideas, but I need another six months to write a screenplay. I enjoy my journey and do what I like,” he signs off.

1062. மகாமுனி .. A REVIEW FROM BEHINDWOODS

Verdict: 

Magamuni is a slow burning crime drama with consistently gripping screenplay. Don't miss!

behindwoods.com/tamil-movies/magamuni/magamuni-review.html

Director Santhakumar's second film, Magamuni, opens in a similar vein of his 2011 crime thriller, Mounaguru, where a prelude about the film's major plotpoint is shown as a montage. Similarly, Magamuni carries a lot of motifs that belonged to the latter. There is a case of an double-cross, a corrupt cop and so on, but the film uses them to tell a dark, meditative tale of crime and survival.

Magamuni revolves around the tale of Magadevan and Muniraj (both characters played by Arya), who share nothing in common other than the fact they look similar. Maga is a cab driver cum dagger-slinging hitman specializes in designing 'sketches' for the hits he does for Muthuraj (Ilavarasu), whereas Muni is a saintly tutor who battles caste oppression as he befriends a journalism student (played by Mahima Nambiar) . The unexpected turns and conflicts that leads to the two crossing paths with each other forms the rest of the film.

Magamuni's narrative gives more space to the arcs of every minute character in the film. The first half is devoted to a collection of setups that play in a non-linear fashion. There are some notable moments of segue, where the shuttle between Maga and Muni's life happens in a seamless manner. The characters' thought process is portrayed in an elaborate manner, where the setups are less dependant on plot.

But in the quest of fleshing out such intricate character arcs, the film faces some minor pacing issues that might be a cause of concern for lovers of commercial cinema. But the build towards the interval twist evolves consistently. The usage of double cross isn't used in a throwaway fashion. The narrative builds a convincing case for that. By the end of the first half, Maga gets stabbed in the back, literally and figuratively.

As a result, he second half unfolds as a thrilling cat and mouse game. The film gets a complete tonal facelift when the double-crosses and the deceit involved in every character's actions (except Muni, who appears to be the purest soul of the film) leads to some tense moments. One such instance is the scene where Maga gets away from police custody, only to end up battered in a goods train. The two strands of Maga and Muni's narratives blend cohesively.

Santhakumar reserves the shock of violence to the film's gory aftermath. Despite having ample spaces for action, the film shows more interest in the comeuppance of such acts. These minor flourishes add more shades to the tonality of Magamuni. Despite carrying the signs of a pulpy thriller, Magamuni decides to be a deep, meditative exploration of human psyche that strongly relies on the unpredictable mechanics of human mind for plot twists. The dialogue aids well at providing some self-reflective, character revealing moments with philosophical monologues.

Magamuni is powered by its ensemble performances. Arya's grounded portrayal of Maga and Muni beautifully reflects the sombre nature of the film, while Indhuja as Maga's wife, Viji, effectively combines the ditzy nature with fraility of her role (a standout example is the scene where she realizes that Maga is wounded). Mahima Nambiar puts out a spirited act. The visuals convey the tonal shift of the film on a subconscious level. The well-lit exteriors of Muni's scenario is in contrast with the harsh shadows of Maga's shady life. Thaman's rumbling background score heightens the film's tension at many places.

Towards the end, the visuals become more noir-like, with the blacks and shadows occupying more depth within the frames (Cinematography is by Arun Bathmanabhan). A major drawback is that the film does have from a loose end. Despite showcasing an unflinching eye for detail and exposition, the writing misses to explain the reason behind a character ending up in an asylum for the mentally underdeveloped. Overall, Magamuni is a deeply affecting film that presents a unique vision on violence and revenge.

Verdict: Magamuni is a slow burning crime drama with consistently gripping screenplay. Don't miss!