214. என் வாசிப்பு - 2

முந்திய தொடர்புடைய பதிவு: 209. என் வாசிப்பு –1


திருட்டுத்தனமா வாசிக்க ஆரம்பிச்ச காலத்துக்கு முந்தி எப்பவாவது கல்கண்டு புத்தகம் வாசிச்சதுண்டு. வீட்டுக்கு வழக்கமா வர்ர அண்ணன் ஒருவர்தான் எனக்கு கல்கண்டு புத்தகத்தை அறிமுகப் படுத்தியவர். நான் தமிழ்வாணனின் விசிறியாகிப் போனதைப் பார்த்து அவர் வரும்போது பழைய கல்கண்டுகளை எடுத்திட்டு வருவார். அவர் வர்ரது அனேகமா ஞாயிற்றுக் கிழமையாகத்தான் இருக்கும். அப்போ அந்த நாள்தான் குமுதம், கல்கண்டு இரண்டுமே ஒன்றாக வரும். நிறைய பேர் அந்த இரண்டு பத்திரிகைகளையும் சேர்த்தே வாங்குவார்கள்; ஏனென்று தெரியாது. ஒரே பதிப்பாளர்களோ என்னவோ. நம்ம அண்ணனும் அப்படிதான். அவர்கூட சேர்ந்து கல்கண்டு தொடர்ந்து வாசிக்க ஆரம்பித்தேன். பைக்கில் போய்க் கொண்டிருந்தவன் லாரியில் இருந்த தகடு வெட்டியதால் தலை தனியாகப் போனாலும் அவன் முண்டம் மட்டும் பல மைல்தூரத்துக்கு பைக்கை ஓட்டிக் கொண்டே போனது என்று ஏதாவது ஒரு ஊர் பெயரைப் போட்டால் வாசிக்க எவ்வளவு நல்லா இருக்கும் ! கல்கண்டு முழுசுமே இதுபோல் டிட்பிட்ஸ்கள் தான். அதுக்குப் பிறகு கேள்வி-பதில். அதுவும் நல்லா பிடிக்கும்.

கல்கண்டு வாசிச்சா சங்கர்லால் பிடிக்காமல் போகுமா? பள்ளி நூலகத்தில் அப்பாவுக்குத் தெரியாமல் புத்தகம் எடுக்க ஆரம்பித்த காலத்தில் முதலில் ஐக்கியமானது தமிழ்வாணனின் புத்தகங்களில்தான். அதுவும் சங்கர்லால் ரொம்ப பிடிச்சிப் போனார். சங்கர்லால் பத்து கேள்விகள் கேட்பார்; ஒவ்வொன்றும் ஒரு கொக்கி மாதிரி அப்டின்னு கதை ஆரம்பிக்குமே, அதிலிருந்து அவர் லூசா டை கட்டிக் கிட்டு ஸ்டைலா இருக்கிறது ரொம்ப பிடிச்சிப் போச்சு. அதனால் மாது, கத்திரிக்காய், மாணிக்கம், வஹாப் என்று எல்லாரும் ரொம்ப நெருக்கமா ஆயிட்டாங்க. அது எவ்வளவு தூரம்னா, சங்கர்லால் காதலிச்சி இந்திராவைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு அதுக்குப் பிறகு இந்திராவிடமிருந்து டீ வாங்கிக் குடிக்கும்போதெல்லாம் எனக்கு அந்த அம்மா மேல கோபமா வரும். முந்தியெல்லாம் மாதுவிடமிருந்து அடிக்கடி டீ வாங்கிக் குடிப்பாரே அது மாதிரி இப்போ இல்லியேன்னு மாதுவுக்கு எவ்வளவு கஷ்டமாயிருக்கும்னு நான் நினச்சி மாதுவுக்காக வருத்தப் படுவேன்.

இந்த சமயத்தில தொடர்கதை வாசிக்கிற பழக்கமும் தொத்திக்கிரிச்சி. பள்ளிக்குப் பக்கத்தில் திருமலை நாயக்கர் மஹாலுக்கு எதிரில் ஒரு சின்ன செளராஷ்ட்ர வாசகசாலை; நிறைய பத்திரிகைகள் இருக்கும். கல்கி, குமுதம், விகடன், அமுதசுரபி, சுதேசமித்ரன் – இப்படி நிறைய. எந்தப் பத்திரிகை என்றென்று வரும்னு தெரியும்; அன்னைக்கே போய் அந்தந்த தொடர்கதைகளை வாசித்தாகணும். பெரியவங்க யாராவது அந்தப் புத்தகத்தை வாசிச்சிக்கிட்டு இருந்தா, பக்கத்தில போய் உட்கார்ந்து கிட்டு அவரையே, ஏதோ ஒண்ணு எதுக்காகவோ அண்ணாந்து பாத்துக்கிட்டு உக்காந்து இருக்குமே , அதுமாதிரி பாத்துக்கிட்டு இருப்பேன். பாவப்பட்டு என்னப்பான்னு அனேகமா கேட்டிருவாங்க. ஒரே ஒரு கதைன்னு சொல்லிட்டு வாங்கி படிச்சிருவேன்.

ஒரு தடவை நண்பன் ஒருவன் எப்படிடா இத்தனை புத்தகத்தில் இவ்வளவு தொடர்கதை வாசிக்கிறாய் என்று கேட்டு எத்தனைத் தொடர்கதைகள் அந்த சமயத்தில் நான் வாசித்து வருகிறேன் என்று ஒரு கணக்குப் போட்டு, அது பத்து பதினைந்து என்று வந்தது. அன்றிலிருந்து இப்போதுவரை உள்ள ஒரு விஷயம் என்னவென்றால், எத்தனை தொடர்கதை வாசித்தாலும் திடீரென்று ஏதாவது ஒரு கதையைச் சொல்லி, போன வாரத்தில் எங்கு கதை முடிந்தது என்று கேட்டால் நினைவுக்கு வராது; ஆனால் அந்தப் பத்திரிகையைத் திறந்து அந்தக் கதையின் முதல் வரியை வாசிப்பதற்கு முன்பே போனவாரத்தில் விட்ட இடம் சரியாக நினைவுக்கு வந்துவிடும். அது என்ன மாயமோ தெரியாது …

பள்ளி முடிக்கும்போதே சங்கர்லாலை விட்டு வளர்ந்து அடுத்து மு.வரதராசனாரின் ரசிகனானேன். கரித்துண்டு அவரது நாவல்களில் முதலில் படித்து, தொடர்ந்து அப்போதைக்கு அவரது எல்லா நாவல்களும் படித்ததாக நினைவு. அப்போதிருந்தே ஒரு ஆசிரியர் பிடித்தது என்றால் ஏறக்குறைய அவரது படைப்புகள் எல்லாவற்றையும் முடிந்தவரை வாசித்துவிடுவது என்ற பழக்கம் வந்தது.

அடுத்து அகிலன். அவரது ஒரு நாவல் - தலைப்பு நினைவில் இருக்கிறது; ஆனால் வெளியே கொண்டுவர முடியவில்லை; அது திரைப்படமாகவும் சிவாஜி நடித்து பின்னால் வந்தது என்று நினைக்கிறேன். கதா நாயகனின் பெயர் தணிகாசலமோ, என்னவோ. அந்தக் கதை வாசித்த போதுதான் முதன் முதலில் கதை வாசித்து கண்ணீர் விட்டது என்பது மட்டும் நன்கு நினைவில் உள்ளது.

அடுத்து நம்ம ஆளு கல்கி. ரொம்பவே மனுஷனைக் கெடுத்துட்டார். வெளியே சொல்ல கொஞ்சம் வெட்கமாதான் இருக்கு. அந்த அளவு “அந்த காலத்து” மேல் ஒரு காதலை ஏற்படுத்திட்டார். எவ்வளவு தூரம்னா, முதல் முறையா பொன்னியின் செல்வன் படித்து முடித்த பிறகு, எங்க பள்ளிக்கருகில் சாலையில் ஒரு பெரிய பள்ளம் தோண்டினார்கள். அடியிலிருந்த மண் மேலாக குவிக்கப் பட்டிருக்குமல்லவா அதில் ஒரு சிட்டிகை எடுத்து வாயில் போட்டுக் கொண்டேன். பக்கத்தில் வந்த நண்பன் என்னடா என்று கேட்டதற்கு இது நம்ம பழைய மனுசங்க மிதித்த மண்ணாக இருக்கும்ல என்றேன். உனக்கு கிறுக்குதான் பிடிச்சிரிச்சி என்றான். உண்மைதான். அப்படி ஆகிப் போச்சு. வந்தியத் தேவனாக வாழ்ந்த நினைவுண்டு. பெரிய ஆளா ஆனதும் சைக்கிள், கார் வாங்கினாலும் ஒரு குதிரையும் வாங்கி அதில் வந்தியத்தேவன் மாதிரி போக வேண்டுமென்று ஆசைப்பட்டதை இப்போது வெளியே சொன்னால் எல்லோரும் சிரிப்பீர்களோ? போங்க .. போங்க .. சிரிச்சா சிரிச்சிட்டுப் போங்க!

அதென்னவோ இப்போ நினச்சாலும் வந்தியத்தேவன் அந்த முதல் அத்தியாயத்தில் குதிரையில் அந்தக் காவேரிக் கரையோரம் போறது கண்ணுக்கு முன்னால வருது. ஐந்து பாகத்தில் மூன்றாம் பாகம்தான் பெரியது என்று நினைக்கிறேன். அதில் நடுபாகத்தில்தான் வந்தியத் தேவனை சிறையில் பெரிய பிராட்டி குந்தவி போய் பார்ப்பார்கள். அடே! முதலில் ரசித்த காதல் ஜோடி வ.தேவன் – குந்தவி ஜோடிதான்! பெரிய பழுவேட்டரையர் இருக்காரே அவரைப் பார்த்தாலே ஒரு பயம் கலந்த மரியாதை.

இதுவரை தமிழில் ஒன்றும் ஆங்கிலத்தில் ஒன்றும் என இரு நாவல்களைத்தான் மூன்று முறை வாசித்துள்ளேன். தமிழில் பொன்னியின் செல்வன். அதை இரண்டாம் முறை வாசித்துக் கொண்டிருக்கும்போது, மேலே சொன்ன வந்தியத்தேவனைச் சிறையில் குந்தவி பார்த்து பேசிவிட்டுப் போகும் இடம் வரை படித்து விட்டு, அப்படியே மெய்மறந்து அண்ணாந்து படுத்துக் கிடக்கும்போதுதான் எனது S.S.L.C. தேர்வு முடிவுகள் செய்தித்தாளில் வெளிவந்து, அதில் தேர்வு பெற்றோர் பட்டியலில் என் எண் வராததால் நண்பர்கள் விழுந்தடித்து வீட்டிலிருந்த என்னை வெளியே இழுத்துக் கொண்டு போனது நினைவில் நிற்கும் இன்னொரு விஷயம்.