294. 'நான் கடவுள்' படம் பார்த்தேன்.

*

நம் பதிவுலக மக்களின் விமர்சனங்களை, அதுவும் கதை, திரைக்கதை, வசனம் என்று இன்னும் பலப்பல காரியங்களைப் புட்டு புட்டு வைக்கும் நம்ம உண்மைத் தமிழனின் விமர்சனம் வாசிக்கும் முன் 'நான் கடவுள்' படம் பார்த்துவிட வேண்டுமென ஏற்கெனவே நினைத்து வைத்திருந்தேன். இருந்தும் வெள்ளிக்கிழமை மாலை தமிழ்மணம் திறந்தபோது உ.த.வோடு சேர்ந்து இன்னும் இருவர் பயமுறுத்தவே தவ்வி தமிழ் மணத்துக்கு வெளியே குதித்து ஓடிவிட்டேன். இருந்தும் முதலில் நினைத்தது போல் அன்றே படம் பார்க்க முடியவில்லை.

அடுத்த நாள் இரவுக் காட்சிக்கு சென்று விடுவது என்று முடிவெடுத்து மாலையே புலன் விசாரணையில் இறங்கினேன். வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் இருந்த குரு தியேட்டரில் படம் ஓடியது. மாலையே அங்கே போய் விசாரித்தேன். வெளிச் சுவரில் இருந்த ஒரு ஜன்னல் மாதிரியான ஓட்டையைக் காண்பித்து அங்கு முதல் வகுப்புக்கு 9.30-க்கே டிக்கெட் கொடுத்துவிடுவார்கள்; 70 ரூபாய்; 10 மணிக்குத்தான் மற்றைய அனுமதிச் சீட்டுகள் கொடுக்கப்படும் என்றார் வாயில் காப்பாளர். சரியாக 9.20-க்கெல்லாம் தியேட்டருக்கு வந்துவிட்டேன்.காத்திருக்க வேண்டியதிருக்குமென்பதால் வாசிக்க புத்தகம் ஒன்றும் எடுத்துவிட்டு வந்துவிட்டேன். என்ன புத்தகம்' என்ன அதில் சொல்லியுள்ளது என்பதெல்லாம் தொடர் பதிவில் எழுத நினைத்திருக்கிறேன் - ஜாக்கிரதை!

நேரே அந்த ஓட்டைக்குப் பக்கத்தில் அல்லது எதிர்த்தாற்போல் நிற்க கொஞ்சம் தயக்கமாக இருந்தது. யாரும் அப்போது அங்கு நிற்கவும் இல்லை. ஓரிரு பேர் வந்து நிற்பதைப் பார்த்ததும் நானும் அப்படியே மெல்ல நகர்ந்து ஓட்டைக்குப் பக்கத்தில் போனேன். ஏற்கெனவே நின்று கொண்டிருந்த இருவருமே இளைஞர்கள். என்னைப் பார்த்ததும் எனக்காக இடம் விட்டதுபோல் உணர்ந்தேன். ஆக நான்தான் டிக்கெட் கவுண்டரில் முதல் ஆளாக நின்று கொண்டிருந்தேன். ஆனாலும் யாரும் ஒருவர் பின் ஒருவராக வரிசையாக நிற்காமல் தள்ளி தள்ளி நின்றுகொண்டிருந்தோம். அதற்குள் இன்னும் இரு வரிசைகளில் கூட்டம் நிறைய சேர ஆரம்பித்து விட்டது. வருவோர்கள் எங்களிடம் இது எத்தனை ரூபாய் டிக்கெட்டுக்கான வரிசை என்று கேட்டு பல சந்தேகங்களைக் கிளப்ப ஆரம்பித்து விட்டனர். 9.45க்கு டிக்கெட் கவுண்டர் திறக்கப் போவதற்கான அறிகுறிகள் தென்பட்டன. ஆனால் அதற்குள் மற்ற டிக்கெட்டுகளைக் கொடுக்க ஆரம்பித்து எங்களுக்கு சூடேற்றி விட்டு விட்டனர். இதோ இப்போது கொடுக்கப் போகிறார்கள் என்று வாயில் காப்பாளர் வந்து சொல்லிவிட்டுப் போக நான் தயக்கத்துடன் நின்று கொண்டிருந்தேன்.ஏனெனில் இப்போது கவுண்டரைப் பார்த்து, கையில் தயாராக காசோடு நிற்கவேண்டியதாயிருந்தது. இரண்டாம் நாள் .. இரவுக் காட்சி .. அதில் முதல் டிக்கெட் ... என்னவோ ஒரு தயக்கம் .. வெட்கம் .. ஏறக்குறைய 35 வருஷத்துக்கு முந்தி 'சவாலே சமாளி' படம் பார்க்க தேவி தியேட்டரில் டிக்கெட்டுக்காக என்னை வரிசையில் நிற்க வைத்துவிட்டு, நண்பன் ஆல்பர்ட் வழக்கமாகச் சொல்லும் பொய்யோடு - (C.T. Office அப்டின்னு சொல்லிக்கிட்டு போவான்; அவன் ராசி .. ஒருத்தரும் அவனைக் கண்டுகொள்ளாம விட்டுருவாங்க .. டிக்கெட் எடுத்துட்டு வந்திருவான்; நான் வரிசையிலிருந்து பிரிந்து அவனோடு சேர்ந்து கொள்வேன்; அது அந்தக் காலம்) - அந்த நினப்பெல்லாம் வந்தது. அதன் பின் அதே மாதிரி பாரதி ராஜா படத்துக்கு முதலிரு நாட்களிலேயே படம் பார்க்க முனைந்தது உண்டு. விமர்சனம் எதும் கேட்கும் முன் படம் பார்த்திரணும்னு ஒரு நினப்பு. ஆனால் 80களில், 90 களில் தயாராக டிக்கெட்டு எடுத்துத் தர ஆட்கள் ஏற்பாடு செஞ்சிட்டு போறதுதான். ஆனால், இப்போ இத்தனை வருசத்துக்கு அப்புறம் .. இந்த வயசில இப்படி வந்து நிற்கிறோமேன்னு ஒரு ஓரத்தில ஒரு சின்ன நினப்பு; தயக்கம். அடுத்து நிக்கிற இளைஞனை முதல் டிக்கெட் எடுக்கச் சொல்லிவிட்டு, இரண்டாவது டிக்கெட்டை வாங்கிட வேண்டியதுதான் அப்டின்னு நினச்சிக்கிட்டு நின்னப்போ, திடீர்னு 70 ரூபாய் டிக்கெட்டுக்கு இங்க உள்ளே வாங்கன்னு ஒரு அறிவிப்பு வர, கூட்டமா அங்கே உள்ளே போனால், அங்க கம்பி வலைக்குள்ள இருந்த ஒரு தற்காலிக கவுண்டர் வழியே டிக்கெட் குடுக்க ஆரம்பித்து விட்டார்கள். இங்கே க்யூவாவது ஒண்ணாவது .. நானும் கொஞ்சம் க்யூ மாதிரி ஒண்ணை ஆரம்பிக்கலாமேன்னு தயங்கி பின்னால நின்று கொண்டிருக்கும்போதே டிக்கெட் முடிஞ்சிருச்சின்னு சொல்லிட்டாங்க.

நமக்கு வந்த சோதனை அப்டின்னு நினச்சிக்கிட்டு இருக்கும்போது மீண்டும் காவலர் வந்து அடுத்த 60 ரூபாய் டிக்கெட்டை உள்ளே இருந்தே, வெளியேயிருந்து வரிசையில் வராமலேயே வாங்கிக் கொள்ள அழைத்துப் போனார். அங்கே ஏற்கெனவே வரிசையில் வந்து சீட்டு வாங்கிக் கொண்டிருப்பவர்கள் தகராறு செய்தால் என்ன செய்வது என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்த போது வாயில் காப்பாளரே மனது வைத்து என்னிடம் இருந்து காசை வாங்கி டிக்கெட் எடுக்க காத்திருந்த தம்பதிகளிடம் கொடுத்து 'சாருக்கும் ஒரு டிக்கெட் வாங்கிக் கொடுத்திருங்க' என்றார். என்ன முகராசியோ அப்டின்னு நினச்சிக்கிட்டேன். எப்படியோ டிக்கெட் வாங்கியாச்சி.

உள்ளே போனால் ஏ.சி. எல்லாம் போட்டிருந்தார்கள். முன்பு பாரதியார் படம் பார்க்கப் போனபோது பால்கனியில் மட்டும் தான் ஏ.சி. இருந்ததாக நினைவு. ஏ.சி.யை மட்டும் நம்பக்கூடாதுன்னு நினச்சி, மின்விசிறி எல்லாம் பார்த்து வசதியாக ஒரு இடம் பிடித்து உட்கார்ந்தேன். கையில் இருந்த புத்தகத்தில் இரண்டு மூன்று பக்கம் வாசிக்கும்போதே வெளிச்சம் குறைக்கப் பட சுற்றியுள்ளவர்களைப் பார்க்க ஆரம்பித்தேன். எல்லாரும் முப்பது முப்பத்தைந்து வயதுக்கு உட்பட்டவர்கள்; அதிலும் இளைஞர்கள் அதிகம்; பெண்கள் அனேகமாக 1% இருக்கலாம். எனக்குப் பக்கத்தில் ஒரு சீட் காலி. அடுத்து ஒரு இளைஞன்; அடுத்து ஒரு சீட் காலி. இரண்டு நண்பர்கள் சேர்ந்து எங்கள் வரிசைக்கு வந்தார்கள். அருகருகே உட்கார எண்ணி, நடுவில் இருந்த அந்த இளைஞனை ஒரு சீட் தள்ளி உட்காரச் சொல்லிக் கேட்டார்கள். என்ன ஆச்சரியம். அதற்கு அவன் முடியாதென்றான். வந்தவர்கள் சொல்லிப் பார்த்தார்கள்; இவனோ கேட்பதாயில்லை. இந்த மாதிரி நேரத்தில் ஏதாவது சண்டைக்கிழுத்த நினைவு வந்தது. ஆனால் வந்தவர்கள் நல்ல மாதிரி போலும். அடுத்த வரிசைக்குச் சென்று விட்டார்கள். என்ன இது; பாலா மாதிரி டைரக்டர் படம் பார்க்க வந்திருக்கிறான்; இருந்தும் இப்படி இருக்கிறானேன்னு தோன்றியது. சில நிமிடங்களில் அடுத்து அதே போல் இருவர் வர, அவன் தள்ளி உட்கார மாட்டேனென்று சொல்ல, அவர்களும் வேறிடம் பார்த்துச் செல்ல... எனக்கு அவனிடம் ஏதாவது கேட்டுவிடலாமெவென தோன்ற ... அடக்கிக் கொண்டேன். ஆனால் எனக்கு அவனை விடவும், சாதுவாக சென்றவர்கள் மீது கொஞ்சம் எரிச்சல் வந்தது.

படம் ஆரம்பித்து, பார்த்து, முடிந்து வெளியே வரும்போது இரு சக்கர வண்டியை எடுக்க நெடுநேரம் காத்திருக்க வேண்டியதிருந்தது. அவ்வளவு இளைஞர் பட்டாளம். காத்திருந்த போது காதில் விழுந்த சில விஷயங்களில் ஒன்று: இந்தப் படம் எடுக்க எதுக்கு எட்டு வருஷம்? ஆனால் மற்றபடி பலரும் ஒரு இறுக்கத்தோடு சென்றதாகவே தோன்றியது.


*