222. யாரைத்தான் நொந்து கொள்வதோ... ? 2

இன்னொரு படக்கதை.

மதுரைக்கு வடக்கிருந்து வரும் புகைவண்டிகள் ஊருக்குள் நுழையுமிடத்தில், புகைவண்டிப் பாதைக்கு இணையாக ஒரு பாலம் கட்டினார்கள். சுமார் 15 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு என்று நினைக்கிறேன்.மேம்பாலம் இல்லாத இந்த இடத்தில் மற்ற வாகனங்கள் செல்ல இது ஒரு தேவையான பாலம்தான். முதல்படத்தில் இந்த பாலத்தையும், பாலத்திற்கு அடுத்துள்ள ரயில்பாதையும் தெரியுதா? ஆனா கட்டுவதற்கு முன்பே இந்தப் பாலம் அடுத்த முனையில் ஊருக்கு உள்ளே வரைசெல்ல ஏதும் தடையேதும் உள்ளதா என்று பார்த்திருக்க வேண்டும். பாவம்! என்ன அவசரமோ .. வேக வேகமா கட்டினாங்க போலும்.
இரண்டாவது படத்தில பார்க்கிறது மாதிரி பாலம் முடிஞ்சி, ரோடு நல்லா அகலாமாத்தான் இருக்கும். ஆனா இன்னும் கொஞ்சம் தூரம் போனதும் குறுக ஆரம்பிக்கும். வலது பக்கம் மஞ்சள் பெயிண்ட அடிச்ச இடம் தெரியுதில்லையா .. அங்கதான் குறுக ஆரம்பிக்கும். இப்போது
வலது பக்கம் கோவில் சுற்றுச் சுவர்களில் அடிக்கும் காவி-வெள்ளை வண்ணக் கோடுகள் தெரியுதா? அந்த இடத்தில் முதலில் ரோட்டுக்கு உள்ளடங்கி ஒரு கோவில் இருந்தது. உள்ளே இருந்த கோவிலின் வெளிச்சுவர் இப்போது மட்டும் எப்படி வெளியே வந்து, ரோட்டில் பாதிக்கு மேல் ஆக்கிரமித்தது பற்றி ஒரு கதை தெரியும்.

பாலம் கட்டி முடித்த பின்தான் அந்த சாலையின் கடைசிமுனைக்கு கொஞ்சம் முன்புள்ள அந்தக் கோவிலுக்குரிய இடம் சாலைக்கு மிக அருகில் இருப்பதைக் கவனித்துள்ளார்கள். அப்போது மதுரை கமிஷனராக இருந்து மதுரைக்குக் குறுக்கே அங்குமிங்குமாக நீரின்றி அமைந்திருக்கும் கிருதிமால் 'நதி'யின் மீதிருந்த ஆக்கிரமிப்புகளை தீவிரமாக அகற்றி மக்களிடம் நல்ல பெயர் பெற்றிருந்த அதிகாரி, நான் எங்கள் கல்லூரியில் நடத்திய பட்டரை ஒன்றின் open house session-ல் கூறியது: சாலைக்கருகே இருந்தமையால் போக்குவரத்துக்கு இடைஞ்சலாக - bottle neck-ஆக - இருக்கும் அந்தக் கோவிலின் முற்றத்தை கையகப்படுத்தும் முயற்சியாக, அந்தக் கோவில் நிர்வாகத்தினரிடம் பேச்சு வார்த்தை நடத்தியுள்ளார். இரண்டு செண்டுக்கும் குறைவான அந்த முற்றத்தை விட்டுத் தந்தால் அந்த்க் கோவிலுக்காக இரண்டு ஏக்கர் அரசு நிலத்தைத் தருவதாகச் சொல்லியுள்ளார். கோவில் அங்கேயே இருக்கும்; முற்றம் இருக்கும் இடம் மட்டும் கொஞ்சம் குறையும்.
பொதுநலத்திற்காக இந்த உதவியைக் கோவில் நிர்வாகிகளிடம் கேட்டிருக்கிறார். முடியாது என்று மறுத்ததோடு மட்டுமின்றி, அந்தக் கோவிலுக்குரிய இடத்தையும் தாண்டி, சாலையின் பெரும்பகுதியை வளைத்துக் போட்டு பெரிய காம்பவுண்டு சுவரையும் எழுப்பி விட்டார்களாம். 'புல்டோசர் கொண்டு ஒரு மணிநேரத்தில் அந்தச் சுவரை காலி செய்ய முடியாதா?' என்று கேட்ட மாணவர்களிடம் அவர் வருத்தத்தோடு, 'இதில் மதம் வந்து விட்டது; அப்படியெல்லாம் செய்தால் பிரச்சனை பூதாகரமாகி விடும்' என்றார்.

இன்றும் traffic bottle neck என்பத்ற்கு ஒரு நல்ல உதாரணமாக அந்த இடைஞ்சல் இன்னும் தொடர்கிறது; தொடரும். இதனால் பாலம் கட்டியும் அந்தப் பாலம் அதிகம் பயன்படாமல் இருக்கிறது. இந்தப் பிரச்சனைக்காக மக்கள் இந்தப் பாலத்தை முழுமையாகப் பயன் படுத்துவதில்லை. ஏதாவது ஒரு காரணத்துக்காக இந்தப் பாலம் வழியாக செல்ல வேண்டியதேற்பட்டால் - இரண்டு மூன்று முறை எனக்கு அந்த அனுபவம் உண்டு - தொலைந்தீர்கள் நீங்கள்!

வாழ்க்கையில் விரக்தி நிலைக்குத் தள்ளப் படுவீர்கள். (கடைசி இருபடங்களும் பாலத்தை நோக்கிச் செல்லும் எதிர்முகமான சாலையைக் காட்டும் படங்கள்)

- இதில் பாலம் கட்டுவதற்கு முன்பே சரியான ஆய்வுகளை மேற்கொள்ளாத அரசு அதிகாரிகளை நொந்து கொள்வதா?

- மதத்தின் பெயரால் ஊருக்கே இடைஞ்சல் தரும்படி, தங்களுக்குரிய இடத்தையும் தாண்டி மதம் தரும் "ஊக்கத்தால்" சுவர் எழுப்பிய கோவில்காரர்களை நொந்து கொள்வதா?

- இவ்வளவுக்குப் பிறகும் கோவில் நிர்வாகத்தினரை மீறி, அந்தச் சுவர்களை எடுத்து 'நாட்டுக்கு நல்லது' செய்ய முடியாத அரசின் கையாலாகாத நிலையை நொந்து கொள்வதா?

இதில் எனக்கு இன்னுமொரு கேள்வி. என் 217வது, 219-வது பதிவுகளில் எல்லா மதத்தினருமே தங்கள் மதத்தின் பெயரால் பல சமூக இடைஞ்சல்களுக்குக் காரணமாயுள்ளார்கள்; இதில் எம்மதமும் விதி விலக்கல்ல என்று கூறியுள்ளேன். அப்படியானால் நம்பிக்கையாளர்களின் ஒட்டு மொத்தமான இந்த நடவடிக்கைகளுக்குக் காரணம் என்ன? அவர்களின் மத நம்பிக்கையா? மதத்தின் மேலுள்ள அதீத பற்றா? கடவுளுக்குப் பிரியமானதைச் செய்ய வேண்டும் என்ற மதக் கோட்பாடா? நிச்சயமாக இதில் ஏதும் இல்லை. மதத்தைக் கேடயமாக வைத்துக் கொண்டு செய்யும் நியாயமற்ற காரியங்கள். தங்கள் கடவுளர்கள் தங்களைக் காப்பாற்றுவார்கள் என்ற தைரியத்தில் செய்வதல்ல இவை. நாம் இப்படியெல்லாம் மதத்தின் பெயரால் செய்தால் நம்மைக் கேள்வி கேட்க ஆளில்லை, கேட்க முடியாது என்ற ஆணவம்தான் காரணம். தங்கள் மேல் இப்படி ஒரு ஒளிவீச்சு விழுவதில் எல்லா மதக்காரர்களுக்கும் தனி சந்தோஷம்தான் - vicarious pleasure?

இதுபோன்ற வழிபாட்டுத் தலங்களினால் ஏற்படும் இடைஞ்சல்களை மற்றவர்கள் கொஞ்சம் adjust செய்து கொள்ள வேண்டுமென்பது ஒரு சாராரின் வாதம். இப்படி தனி மனிதர்கள் அட்ஜஸ்ட் செய்வது தனிமனித நாகரீகம்தான். ஆனால் 'நீ எனக்காக அட்ஜஸ்ட் செய்தே ஆகவேண்டும்' என்று நிர்ப்பந்திப்பதை அதுவும் ஒரு குழுவாக, அரசியல், பணம், மதம், ஜாதி இப்படி ஏதோ ஒன்றைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு, நீங்கள் எல்லோரும் adjust செய்துகொண்டே ஆக வேண்டும் என்றால் அது நாகரீகம்தானா? We dont have any right to be a nuisance to others. None should be forced to 'adjust' for others. அதுதான் ஏற்கெனவே சொன்னதுபோல் அழகாக தமிழில் சொல்லிச் சென்றிருக்கிறார்களே :அடுத்தவனுக்கு உபகாரமா இல்லாவிட்டாலும் உபத்திரமாக இராதே!

இப்படி தெருவில் கேள்வி கேட்பாரற்று நடக்கும், முன்பு ஒரு பதிவில் நான் எழுதிய ஒரு வழக்கமான நிகழ்வுக்கும், மேற்கூறியவைகளுக்கும் என்ன பெரிய வித்தியாசம்?

ஆனால் நமக்கு இந்த civic sense என்பதுதான் சுட்டுப் போட்டாலும் வராதே! அது எப்படி? ஒருவேளை, இந்தப் பண்பு நம் தேசிய குணமோ?