718. பாலு மகேந்திரா

*

*

எத்தனை வருஷம் ஆச்சோ .. நினைவில்லை ... ’பல்லவி அனு பல்லவி’ என்ற படம் என்று நினைக்கிறேன். படம் பார்க்க சிறிது தாமதமாகப் போனேன். படம் ஆரம்பித்த சில நிமிடங்களிலேயே ‘கெட்ட வார்த்தை’ வர்ர அளவிற்கு அழகான படப்பிடிப்பு பார்த்தேன். அந்தி நேரம் ஒன்றில், நீர்க் கரை அருகே இருவர் நடக்க, அவர்களின் நிழல் தண்ணீரில் தெரிய ... அடடா என்றிருந்தது. யாரடா இவன், இப்படி படம் எடுத்திருக்கிறான் என்று நினைத்து, இடைவேளையில் வெளியே வந்து ஒளிப்பதிவாளர் பெயரைப் பார்த்தேன். பாலு மகேந்திரா. ஏற்கெனவே அவரைப் பற்றித் தெரிந்திருந்ததால் ஆச்சரியம் எல்லாம் மகிழ்ச்சியாக மாறியது.

புகைப்படம் என்றால் அப்போது ரகு ராய் என்றும், சினிமா என்றால் பாலு மகேந்திரா என்றும் மாணவர்களிடம் சொல்லித் திரிந்த காலம் அது. 1985-ல் மாணவர்களோடு பெங்களூரு சென்ற போது .. அதென்ன .. லால் பார்க் என்று நினைக்கிறேன். அந்தப் பக்கம் சுற்றிக் கொண்டிருந்த போது சில மாணவர்கள் ஓடி வந்து, ‘சார்.. உங்க குரு படம் எடுத்துக்கிட்டு இருக்கிறார்’ என்றார்கள். பாலு மகேந்திரா ஏதோ ஒரு படத்திற்கு ஒளிப்பதிவாளராக படம் எடுத்துக் கொண்டிருந்தார்; காத்திருந்தோம். ஒரு ‘பிரேக்’கில் அவரிடம் சென்று சில நிமிடங்கள் பேசி விட்டு, அவரோடு என் மாணவர்களும் நானுமாய் நின்று ஒரு படம் எடுத்துக் கொண்டோம். (படம் எங்கேயோ வைத்திருக்கிறேன். இப்போது தேடி எடுக்க முடியவில்லை.  )

எல்லோரும் அவரைப் பற்றி எழுதிக் குவித்த போதெல்லாம் பல நாளாய் மனதிற்குள் இருந்து நெருடிக்கொண்டிருந்த ஒன்று மீண்டும் மீண்டும் மனதிற்குள் இருந்து எட்டிப் பார்த்தது. எனக்கு மிகவும் பிடித்த படம் யாத்ரா. அதில் இருந்த திரைக்கதை அப்படி ஒரு அழகு. ஒரே இடம். திரும்பத் திரும்ப வரும். அதன் அருகாமை நமக்குப் பிடித்து விட்டு, அதனோடு ஒன்றி விடுவோம். அழியாத கோலங்களில் டைட்டில் வரும் போது இருட்டாக முதலில் தெரிந்த ஒரு இடம் மெல்ல மெல்ல வெளிச்சம் தெரிய, ஒரு ஓடை அதன் அருகே வெள்ளைப் பூவுடனிருக்கும் நாணல் புற்கள் ... டைட்டில் எழுத்துகளை யார் பார்த்தது. எழுத்துக்களின் வழியே தெரிந்த அந்த கவிதைகளை மட்டுமே காண முடியும். இப்படியெல்லாம் அவரை ரசித்த எனக்கு எல்லோராலும் புகழப்படும் மூன்றாம் பிறை படம் மட்டும் ஒரு எரிச்சலைத் தான் தந்தது. இருந்தாலும் அதை மனதுக்குள் வைத்து இறுகப் பூட்டி வைத்திருந்தேன். ஆனால் இப்போது அவர் மறைவுக்குப் பின்னும் அந்தப் படம் பற்றிய அரிய பெரிய உண்மைகளையும், உன்னதத்தையும் பேசும் போது உள்ளிருந்த எரிச்சல் மீண்டும் தலை காட்ட .... இன்று அதை வெளியே கொட்டி விடுவோம் என்று நினைத்தேன்.

படம் நன்றாக இருந்தது. எப்போதுமே மயில் ஸ்ரீதேவி அப்டின்னா அப்போதும் இப்போதும் பிடிக்காது. இந்தப் படத்தில் அவரின் நடிப்பு ஒன்றும் பெரிதாகப் பிடிக்கவில்லை. ஒரு மன நோயாளிக்கு இப்படியெல்லாமா நடக்கும் என்ற நினைப்பு வேறு. அதனால் இப்பட்த்தின் கதாநாயகியோடு ஒட்ட முடியாது போனது. கதாநாயகனாக கமல் மிக நன்றாகச் செய்திருந்தார். தலையில் பானையைச் சுமந்து கொண்டு கதாநாயகிக்காக முதலில் கூத்தடிப்பது எல்லாம் நன்றாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் கடைசியில் கதாநாயகி முழுமையாகக் குணமடைந்து விடுகிறாள். ரயில் ஏறிப் பயணப்படுகிறாள். கதாநாயகன் ஓடி வருகிறான். அவளிடம் பேச முயல்கிறான். அவளோ இப்போது முழுமையான குணமடைந்த சாதாரணப் பெண். அவள் முன்னால் குரங்கு போல் ஆடினால், அவள் காசுதான் தருவாள். அவளிடம் கதாநாயகன் ‘பேச’ வேண்டும். நீ எப்படி இருந்தாய்; நான் என்ன செய்தேன் என்றெல்லாம் கூறாமல் கூத்தடிதத்தைப் பார்க்கும் போது எனக்கு – கூத்தடிக்க வைத்த இயக்குனர், கூத்தடித்த நடிகர், இதை உச்சுக் கொட்டிப் பார்த்த ரசிகர்கள் என்று எல்லோர் மீதும் எரிச்சல் மட்டுமே வந்தது. அறிவுக்குப் பொருத்தமில்லாத அந்தக் காட்சியே மனதில் நின்று போனது. அப்படத்தை யாரும் பாராட்டும் போது எனக்கென்னவோ எரிச்சல் தான் மனதில் எழுந்தது. Emotional-ஆகக் காட்டவேண்டுமென்பதற்காக sensible-ஆக அதைக் காட்டக் கூடாதா?

எப்படியோ பாலு மகேந்திராவின் வீடு போன்ற படங்களின் சிறப்பும், கதை நேரங்களில் வந்த தொலைக்காட்சி படைப்புகளும் நிறைவைத் தருபவை. ஆனால் மூன்றாம் பிறையின் இறுதிக் காட்சி ....? stupid என்றே தோன்றுகிறது. ஆனால் பொதுவாக நம் ரசிகப் பெருமக்கள் இது போன்ற .... தனமான காட்சிகளுக்கு நன்றாகவே கை தட்டுகிறார்கள்.

மேலும், சில உதாரணங்கள் –

’முதல் மரியாதை’ நல்ல படம். ஆனால் ஒரு ஆணின் கட்டை விரலைத் துண்டாகக் கடித்து எடுத்து விடுவாளாம். ... அதுவும் சாவோடு தண்ணீருக்குள் போராடும் ஒரு பெண் ... கடவுளே! (இது ஒரு கதையிலிருந்து சுட்டது என்று பின்னால் சொன்னார்கள். காப்பியடிக்கும் போது கூட சரியானதை காப்பி அடிக்கக் கூடாதா?)

 ’புத்தம் புது அர்த்தங்கள்’ இப்படி ஒரு நல்ல தலைப்பு. ஆனால் கதை மகா நொண்டிக் கதை. கதை இறுதியில் காலின்றி, கோலூன்றி மிக மட்டமான மனிதன் வருகிறான்; காற்றில் கோல்கள் பறந்து விடுகின்றன. எந்த மனிதத் தன்மையில்லாத அவனை கதாநாயகி தோள் கொடுத்துத் தாங்கி .... அட போங்கப்பா ...!

‘அந்த ஏழு நாட்கள்’ – கடைசி சீனை எப்படி வைப்பது என்று மூன்று பெரும் இயக்குனர்கள் ஒன்றாக இருந்து யோசித்து ... கல்யாணம் ஆவதற்கு முன் இருந்த அந்தப் பெண் வேண்டும் என்று தாலியை மய்யமாக வைத்து கதாநாயகன் மறுத்து விடுவான். Too many directors spoil the movie என்றானது. (எங்கள் ஊரில் சந்திரபாபு திருமணத்திற்குப் பிறகு மிக நல்ல மனிதராக நடந்திருப்பதும் நினைவுக்கு வந்தது.)

இதையெல்லாம் கேட்டால் ‘படங்களில் லாஜிக் பார்க்கக் கூடாது’ன்னு சொல்லும் தமிழ்ச் சாதி ரசிகர்கள் நிறைய உண்டு நம்மைச் சுற்றி ....




*