895. DOWN .. DOWN … FACEBOOK

*

என்ன ஆச்சு எனக்கு?

ரொம்ப நல்லாத்தானே போய்க்கொண்டிருந்தது. திடீர்னு எப்படி ப்ரேக் விழுந்திச்சு. ஏதோ வாரத்துக்கு ஒண்ணோ… பத்து நாளைக்கு ஒண்ணோன்னு ஒரு பதிவு போட்டுக் கொண்டிருந்தேன். ஏதோ நாலஞ்சு பேர் பார்த்துட்டு, எப்பவாவது யாரோ ஒருத்தர் ஒரு பின்னூட்டம் போட்டுக் கொண்டிருக்க  … நாளும்  கிழமையும் நல்லாதான் போய்க்கிட்டு இருந்திச்சு. இன்னைக்கா நேத்திக்கா … பதினோரு வருஷமா ஒரு மாதிரி இப்படி தள்ளிக்கொண்டு போய்க்கொண்டிருந்தேன்.

முதலில் கொஞ்சம் சுய புராணம். அடுத்து கொஞ்சம் மதுரை .. கொஞ்சம் சமூகம் அப்டின்னு போச்சு. அடுத்து மதங்களைப்பற்றி, இறைமறுப்பாளர்களின் புத்தகங்கள் என்று சூடாகக் கொஞ்ச காலம் ஓடியது. 

புதியதாகத் தெரிந்த விஷயங்களை எழுதி முடித்ததும் இனி அடுத்தது எதை எழுதலாம்னு யோசிச்சி … வேகம் குறைந்து போச்சு.

பெருமாள் முருகன் புத்தகம் வாசித்து எழுத குறிப்பெல்லாம் எடுத்து வைத்தேன். விட்டுப் போச்சு. அப்போ விழுந்த ப்ரேக் இன்னும் தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது. அதன் பின் …

தேர்தல் வந்தது. நிறைய எழுத நினைத்து … ஒன்றுமே எழுதாது விட்டு விட்டேன். தேர்தல் முடிந்த பின் ஒரே  சோகம்! அதையாவது எழுதலாமான்னு நினச்சேன். சோகத்தில் அப்படி இருந்தாச்சு.

நடுவில் வந்த விளையாட்டு பந்தயங்கள் – கால்பந்து & டென்னிஸ் – பற்றியெல்லாம் எழுத ஆசை தான். ஆனால் எழுதவேயில்லை.

நாடல் தோற்றது, வீனஸ் வில்லியம்ஸ் இன்னும் Steffi Graf recordயை முறியடிக்க முடியாமல் போகும் வருத்தம் பற்றியெல்லாம் எழுத ஆசை. எழுத நினைத்தேன். எழுதவேயில்லை.

அட… நேற்று இரவு இரண்டரை மணி வரை நடந்த அரையிறுதி ஈரோ கோப்பை கால்பந்து போட்டி – Portugal X Wales – பற்றி எழுதிடணும்னு நேற்று நினச்சேன். ஆனால் எழுதவில்லை. 

ஜிகாத் பத்தி தொடர்ந்து எழுதி வந்தேன் பல பாகங்களாக.  அது நிற்பது போல் இல்லாமல் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.   அதுவும் விட்டுப் போச்சு. 

மதங்களைப் பற்றி புதிதாக எழுத இன்னும் எந்த சமய நூலும் புதியதாக வாசிக்கவில்லை. 

சென்ற சென்னைப் புத்தக விழாவில் ஏசு பற்றி இரு புத்தகங்கள் வாங்கினேன், வாசித்து ஏதாவது எழுத முடிந்தால் எழுதணும்னு ஆசையை மனசுக்குள்ள வச்சிருக்கேன். எப்போ வாசித்து முடித்து …. எப்ப எழுதப் போகிறேனோ தெரியவில்லை.

என்ன தான் ஆச்சுன்னு யோசிச்சிப் பார்த்தேன்.

என்ன ஆச்சு …? சின்னத் தடைகள். அதில் சில ப்ரேக்குகள். எனக்கு ஒரு ‘வியாதி’ உண்டு – procrastination. ஒரு வேலை செய்ய நினைப்பேன். ஆனால் வழக்கமாக அதைத் தள்ளிப் போட்டுக்கொண்டே இருப்பேன். எப்போ அதை நிஜமாகச் செய்வேனோ .. எனக்கே தெரியாது. கடவுளுக்குத்தான் வெளிச்சம்!!

இந்த லட்சணத்தில் எழுதாமல் விட்டதற்கு இன்னொரு காரணமும் சேர்ந்து கொண்டு விட்டது. அது ஒரு சைட் எபக்ட்!  

கணினியைத் திறந்தாமல் ஏதாவது எழுதலாமேவென தோன்றும் முன்பு. இப்போ இந்த சனியன் பிடித்த முகநூல்னு ஒண்ணு இருக்கே … அந்தப் பேய் ஆளை முழுசா இழுத்திருச்சு. கணினி திறந்தாச்சா … மெயில் பார்த்தாச்சா … அடுத்து முகநூல் அப்டின்னு ஆகிப் போச்சு. ஒரு காலத்தில் கணினி திறந்ததும் அடுத்ததாக ’தமிழ்மணம்’ திறப்பது  வாடிக்கையாக இருந்தது.  இப்போ கணினி …மெயில் … அடுத்து முகநூல். அட … அதப்பார்க்க ஆரம்பிச்சு… நம்ம ப்ரேக் பிரச்சனை வந்ததும்  வெறுமனே முகநூலில் முங்கி முத்தெடுக்க … அட .. ஒரு பேச்சுக்கு சொன்னேன் … முத்தெடுக்க முகநூலா வேணும்னு இப்ப நினச்சிப் பார்க்கிறேன். ஆக டைமெல்லாம் முகநூலிலேயே போயிருச்சி. நொண்டிக்கு ஒரு குச்சி கிடச்ச மாதிரி முகநூல் ஆகிப் போச்சு.

ஆனாலும் ஒரு சந்தேகம். நான் நொண்டியானதால் குச்சியே கதின்னு முகநூல் பக்கம் போய்ட்டேனா… இல்ல … குச்சி கிடச்சதால நொண்டியாகி விட்டேனா?

தெரியலை.

இதைக் கண்டு பிடிக்க ஒண்ணு பண்ணப் போறேன். முகநூலுக்கு சில நிமிசம் மட்டும். அதன் பின் எப்போதும் திறப்பது போல் blogger.com போயிர்ரதுன்னும் முடிவு பண்ணியிருக்கிறேன்.

ஆயிரம் சொல்லுங்க … blog எழுதி காலா காலத்துக்கும் நாமளாவது அதைப் பார்த்துகிட்டு இருக்கிறதில்ல உள்ள சுகம், சந்தோஷம்,  மகிழ்ச்சி முகநூலைப் பார்க்கிறதில கிடைக்கிறதில்லை. அதுனால் முகநூலை கொஞ்சம் ஓரத்தில் தள்ளி வைத்து விட்டு …. blogger.comக்குப் போயிர்ரதுன்னு முடிவு பண்ணியிருக்கேன்.

என்ன ஆகுதுன்னு பார்ப்போம் ….

பக்கத்து வீட்டு பாய் ரம்ஜானுக்குக் கொடுத்தனுப்பிய  பிரியாணி & தாள்ஸா சாப்பிட்ட ஜோர்ல சொல்றேன் – இன்னும் முன்பு மாதிரி எழுதுறேனான்னு பார்க்கணும்.

ஈத் முபாரக்.

*